Terug naar Montenegro

 

De volgende morgen willen we vroeg vertrekken want we moeten de grens terug over naar montenegro. 

Als we de auto inladen komen de eigenaars afscheid nemen. Een man die wat engels kan probeert te vertalen. Op den duur staat er weer een hele hoop mensen rond ons. Als we doorrijden zwaaien ze ons uit! We gaan nog tanken om onze laatste albanese geld, Lek, uit te geven.

Aan de grens is het weer aanschuiven. Ondertussen komen er kinderen geregeld bedelen. Het lijken zigeuners. Kinderen met baby’s op hun arm bedelen. Een jongen duwt een rolstoel met een kind in, het kind vraagt geld...

Het is erg! Langs de kant van de baan is een soort kampement opgeslagen waar de ouders liggen te slapen of de vaders aan het kaarten zijn. Moeders duwen hun kinderen richting de lange rij auto’s om te bedelen, ze wijzen zelfs bepaalde auto’s aan. Dit is echt niet normaal. Wat een opvoeding! Baby’s dienen hier om toeristen medelijden te laten krijgen en zo een inkomen te hebben! 

We doen ons raam dicht en doen alsof we ze niet zien, zo zijn ze het snelst terug weg. Dat is erg maar anders raak je er niet meer vanaf en blijven ze aan je auto plakken!

Eindelijk de grens over! Onze maag begint al goed te knorren, het is al 12 uur. Dus stoppen we aan een restaurantje en eten we omelet met kaas, paprika en gerookte ham apart.

 

Lake Skhadar

 

We komen aan in Virpazar, onze uitvalsbasis voor Lake Skhadar. 

Als we Virpazar binnenrijden staan er mensen folders uit te delen om toch maar bij hen te komen overnachten, of ze roepen je toe. Maar we hebben al een adresje. Onze gastheer verwelkomt ons maar hij kan geen woord engels of wat dan ook wat verstaanbaar is voor ons. 

We krijgen een ruime kamer met terras en mooi uitzicht op het Lake. Hij vraagt of we een boottrip willen doen en belt een vriend op. Deze vriend kan wat engels en duits. We spreken af dat we de volgende dag om 8 uur vertrekken.

Samen met een frans koppel doen we de boottocht. De boot is zeer ruim voor ons vieren. Het is een boottocht van 2 uur op het meer van Skhadar. Het is al warm en we kunnen even in het meer springen om wat af te koelen maar het water is ook warm! 

Nadien gaan we nog een ritje maken in de bergen naar een dorpje Rijka Crnojevica. De weg ernaartoe loopt hoog op de berg langs het Skhadar meer. Mooie uitzichten maar dus weer enge dieptes en hier in Montenegro kennen ze precies geen vangrails! 

Het dorpje op zich stelt niet veel voor. Er komen bussen aan met toeristen. En het is er heel warm. Dus wij terug.

Albanië

 

We vertrekken vroeg uit Virpazar. 

 

We gaan naar Albanië en moeten dus een grens passeren wat misschien wel wat kan duren. We nemen de weg naar Godinje, Ostros en dan Vladimir. Sprekende namen hé. De helft van de weg is een smalle baan tegen de bergwand, met weer diepe afgronden, geen vangrails, maar wel mooie uitzichten over het meer. Vanaf Ostros is het een weg tussen de bossen. 

We hebben nog niets gegeten en stoppen aan restorant Panorama. We nemen daar een ontbijt. De eigenaar is een albanees! Hij verhuurt hier ook kamers. Ter hoogte van Vladimir nemen we de afslag naar de grens. We hadden het al gevreesd, we kunnen aanschuiven.

Na de nodige papiercontrole zijn we in Albanië! Het land van de maffia!

Aan de andere kant van de grens is het nog langer aanschuiven.

Langs de weg loopt een helderblauwe rivier. Mensen zwemmen in de rivier! De eerste indruk is al goed! Nu onze weg nog vinden naar Camping Lake Skhodra Resort. We rijden niet op gps, de hele reis al op kaart. En er staat hier niet veel aangegeven maar het lukt. In Skhoder aangekomen gaan we eerst op zoek naar een bank, voor wat albanese LEK. 

We rijden door een lange straat met een gezellige drukte; allemaal kleine winkeltjes en bars en restaurants. Auto’s rijden waar ze kunnen of willen. Veel fietsers tussen de auto’s door. Een vuilbak aan de kant van de straat staat in brand. Onderweg zien we op straat paard met kar, veel mensen met een brommer of op de fiets. Koeien en schapen op de weg. Oude vrouwtjes nog heel traditiioneel gekleed.

We stoppen aan een bank en ik probeer geld af te halen... Niets! Het werkt niet. Op naar de volgende. We proberen 4 banken en krijgen nergens geld uit de automaat! We hebben nog wel wat euros, we zien wel. 

Op naar onze camping Lake Skhodra. We slapen hier 3 nachten. We hebben hier een grote tent met bed in en zeteltjes en een ventilator. Heel dicht bij het meer. We zijn redelijk vroeg dus we gooien onze spullen in de tent en rijden nog een ritje naar Perkal. De weg ernaartoe volgt een rivier. Ook hier zien we weer mensen die zich verkoelen in het helderblauwe water van de rivier. 

Het is hier prachtig, nooit gedacht dat het hier zo mooi zou zijn. We rijden nog wat verder en aan een café naast de rivier stoppen we. De mensen kunnen geen engels maar er zit een man op het terras die in Engeland woont (wel van albanese afkomst). We kunnen aan hem vragen wat we willen en hij vertaalt.

Er springt een koe in de rivier. Wim neemt de camera om een foto te nemen. De mensen op het terras vinden het grappig en lachen ermee. Ja wij zien niet alle dagen een koe in de rivier springen! Ze willen ons vanalles vragen en vertellen en die ene man moet alles vertalen. We betalen voor 2 drankjes hier 1.40 €!

Het wordt al laat dus we keren terug. We eten in het restaurantje van de camping. We proeven het al, dat is hier weer heel lekker!

 

Tara Kanjon, Moraca Kanjon

 

Eerst een ontbijt in het hotel en dan vertrekken we weer voor een hoop natuur te verkennen. 

We rijden langs de Tara Kanjon. Een lange canyon en de grootste in Europa. We stoppen ook even aan de Tara Most, de Tara brug, zo hoog! 

Na de Tara Kanjon komen we aan de Moraca Kanjon. Deze is niet zo groot maar we kunnen er meer van zien.

Durmitor NP

 

Als we verder rijden komen we aan een weg die langs de rivier de Piva loopt. 

Het blauw van het water steekt weer fel af tegen het groen van de bomen op de bergen. Dit hadden we niet verwacht, het is hier zo mooi! Dan maken we een afslag naar Zabljak. De baan wordt smal en eng. Vele bochten en altijd naar omhoog. Veel tunneletjes maken het nog enger. Een spectaculaire weg niet voor mensen met hoogtevrees als ik! Overleef ik dit wel? 

Pff eindelijk zitten we op de berg en geen afgronden niet meer. In Trsar stoppen we aan een bar restorant die daar zo ineens in “the middle of nowhere” staat. Eventjes alles wegspoelen met een drankje. En dan weer verder hopend geen enge afgronden niet meer.

We rijden Durmitor NP in. Waar ik voor vreesde.... dus wel weer dieptes! Maar het is hier wel ongelooflijk mooi! De weg is smal, veel te smal, en slingert langs de bergen heen. Al goed komen we niet te veel tegenliggers tegen. Af en toe koeien of schapen op de weg. Hier en daar een boerderij. Zo afgelegen! Zo puur! Zo verlaten en leeg.

Eindelijk komen we aan in Zabljak, het was een lange rit. Het is later dan verwacht, maar met zo’n baantjes kan je natuurlijk niet hard rijden. Het was een prachtige rit. We gaan nog lekker eten in het restaurant van MB Hotel. We kunnen nu betalen in euro.

Montenegro

 

Mostar zit erop en we vertrekken richting Montenegro. 

Bosnië heeft ons aangenaam verrast! Mooie natuur en heel goedkoop. We rijden nog een heel stuk door Bosnië. Onderweg weinig huizen of mensen, zelfs weinig auto’s. Veel vlinders! Het is hier rustig, een beetje te rustig want we kunnen onze laatste Bosnische marken niet meer uitgeven aan een drankje of een hapje.

We staan aan de grens met Montenegro. Pascontrole aan de Bosnische kant. Dan moeten we een brug over. Een ijzeren brug met een houten wegdek. Een brug die betere tijden heeft gekend!

Dan pascontrole aan de Montenegrijnse zijde. Hier moeten we voor de eerste keer ook onze autopapieren laten zien en krijgen zelfs nog een stempel in onze pas!

 

Rondje Kroatie, Bosnie, Montenegro en Albanie

 

Kroatië, Dubrovnik

Om 8 uur vertrokken met de auto naar Dusseldorf. Daar aangekomen parkeren we onze auto op een parking dicht bij de luchthaven. Onze auto blijft hier staan voor 15 dagen.

De vlieger op en op 2 uur staan we in Dubrovnik! Dan nog onze huurauto en we kunnen vertrekken. Maar... we zitten nu wel in een zuiders land en alles gebeurd veel langzamer! 

We keuren “onze auto” en zien dat de reserveband plat is, probleem! De man van het verhuurkantoortje springt in “onze auto” en zegt dat hij snel zal terug zijn. Daar staan we dan. Maar inderdaad, een kwartiertje later is hij terug en we hebben een andere reserveband! We kunnen vertrekken.

Op naar ons eerste adresje. Onderweg genieten we al van de mooie natuur en gaan we er al ene drinken. Een terras vlak aan de zee, super! 

We komen aan bij Pansion Moretic in Orasac. We worden er heel hortelijk ontvangen, echt heel lieve mensen! 

S’avonds gaan we naar het kleine strandje genieten van de zonsondergang. En dan gaan eten bij bar Hawai, een echte aanrader! Vlak aan zee, de zee klotst onder het terras. 

Ik bestel gegrilde inktvis en Wim een kotelet. Goh! Die inktvis smelt gewoon op men tong! En zo lekker! Dat heb ik weer gemist sé. Nu nog een douchke en bedje in.