Terug naar Montenegro

 

De volgende morgen willen we vroeg vertrekken want we moeten de grens terug over naar montenegro. 

Als we de auto inladen komen de eigenaars afscheid nemen. Een man die wat engels kan probeert te vertalen. Op den duur staat er weer een hele hoop mensen rond ons. Als we doorrijden zwaaien ze ons uit! We gaan nog tanken om onze laatste albanese geld, Lek, uit te geven.

Aan de grens is het weer aanschuiven. Ondertussen komen er kinderen geregeld bedelen. Het lijken zigeuners. Kinderen met baby’s op hun arm bedelen. Een jongen duwt een rolstoel met een kind in, het kind vraagt geld...

Het is erg! Langs de kant van de baan is een soort kampement opgeslagen waar de ouders liggen te slapen of de vaders aan het kaarten zijn. Moeders duwen hun kinderen richting de lange rij auto’s om te bedelen, ze wijzen zelfs bepaalde auto’s aan. Dit is echt niet normaal. Wat een opvoeding! Baby’s dienen hier om toeristen medelijden te laten krijgen en zo een inkomen te hebben! 

We doen ons raam dicht en doen alsof we ze niet zien, zo zijn ze het snelst terug weg. Dat is erg maar anders raak je er niet meer vanaf en blijven ze aan je auto plakken!

Eindelijk de grens over! Onze maag begint al goed te knorren, het is al 12 uur. Dus stoppen we aan een restaurantje en eten we omelet met kaas, paprika en gerookte ham apart.

 

Draak der Albanezen

 

De volgende dag ontdekken we de omgeving rond Velipoja en we mijden het drukke strand. 

De omgeving is mooi; veel groen met hier en daar een huisje en altijd bergen op de achtergrond. Een brede rivier doorkruist dit gebied. Koeien en schapen grazen langs de kant. We komen aan een verlaten strand in Baksi-Rrollj, ja dat bestaat hier! Er is een restaurant en men kan hier ook een strandstoel en een parasol huren. Maar veel volk is hier niet. We eten hier een pizza en een bordje kaas en drinken koffie en water, alles tesamen 5€.

Terug in Velipoja laten we onze auto kuisen. De jongens vragen er 300 Lek (2.1€) of 3€ voor. Zijn wisselkoers klopt niet echt dus betalen we in Lek dat is goedkoper!

Het valt ons ook op hoe weinig mensen engels kunnen.

Later in het hotel krijgen we weer een kado; een beeldje van Skenderbeu (of ook Skanderbeg) hij is de nationale held van de Albanezen, die vooral bekendheid verwierf als bestrijder van het Ottomaanse Rijk. Als leider van een verbond van Albanese edellieden boekte hij in een reeks veldslagen opmerkelijke resultaten, die hem de eretitel Draak der Albanezen opleverden.

Velipoja

 

We rijden eerst nog een ritje naar Puke, gewoon om wat te verkennen. Puke zelf is een dorp met winkels, cafés, restaurants. Maar verder niet veel te zien. We drinken iets op een terras en staan weer versteld van hoe belachelijk goedkoop het hier wel is!

Dan naar Velipoja. Onderweg is er toch wel altijd iets te zien; een varken wordt geslacht aan de kant van de baan! Het zal wel vers zijn zeker!

Velipoja ligt aan de kust. Het is een badplaats met vele toeristen, albanezen willen ook op het strand liggen hé, juist als bij ons. Het is er te druk voor ons.

We hebben er een klein ‘hotel’ gevonden. De eigenaar verwelkomt ons, spijtig genoeg spreekt hij geen engels. Het is een heel ruime kamer met een terras. Er is geen wc papier en met gebaren proberen we dat duidelijk te maken. Grappig! 

Even later komt de eigenaar met zijn vrouw een heel groot pak wc papier en zeep brengen. Nog even later brengt hij 2 glaasjes raki, straf spul. Er is nog een man bij die wat engels kan. Dus zo kunnen we nu wat communiceren. Op den duur staat er al een hele bende in onze kamer en op de gang. 

Blijkbaar nog nooit witte belgen gezien! Wij zijn de eerste belgen in het hotel. 

Het is Wim zijn verjaardag en even later krijgt hij een verjaardagskaart en 2 armbandjes van Albania. We krijgen ook nog plastieken sloefkes om aan te doen. Amai, dat regent hier kadokes! 

S’avonds trekken we het dorp in om te eten. Het strand ligt vol, net een mierenhoop. We eten lekkere kip dat is al lang geleden. Waar we hiervoor zaten konden we dat nergens krijgen. In het dorp wordt gefeest en gedanst op traditionele muziek. We willen wel blijven maar de muziek staat loeihard dat het pijn doet aan onze oren!

Lake Shkodra

 

We gaan eindelijk zwemmen in het meer. 

Het water is gewoon warm! Niet verfrissend. 

Het is wel een mooie plek, het meer met de bergen op de achtergrond. We lopen verder het meer in maar het word ook niet diep, we blijven tot ons middel in het water staan.

Boga

 

We rijden verder naar Boga. 

Het is een weg naar Theti in de bergen. Maar zo ver kunnen we niet met onze auto, dan heb je een 4X4 nodig. Maar de weg naar Boga is al de moeite! 

We rijden in een vallei met op de achtergrond hoge bergtoppen. Een schilderij! In Boga aangekomen gaan we iets drinken en eten op een terrasje. De jongen die ons bedient kan een beetje engels. Hij vraagt of we een taxi-jeep willen naaar Theti, voor 50 € heen en terug. Spijtig dat het al zo laat is anders zouden we het doen. Het is 2 uur op en nog eens 2 uur terug. Hij verhuurt ook kamers zegt hij maar we hebben al een onderkomen.

Terwijl we er zitten stoppen er een bus met tsjechen. Zij gaan blijkbaar wandelen in de bergen. Een oude truck staat klaar om hen de bergen in te brengen. Op de truck staat reklame van een firma in Gent! Iedereen kruipt vanachter in de laadbak en ze vertrekken. De moeite om te zien! Wij rijden terug.

Geld halen in Shkodra

 

Eerst gaan we op zoek naar geld. 

We rijden naar Shkodra, het is er heel druk voor een zondag. Er rijdt een hele stoet van wagens voor een trouwer voor ons. En maar toeteren en lawaai maken! We stoppen aan dezelfde bank als 2 dagen geleden en nu krijgen we wel geld: 30000 LEK (214€) is het maximum dat we kunnen afhalen, 

We voelen ons rijk! Oef, we kunnen nog even blijven. Het is hier echt heel druk, alle winkels zijn open. Aan de kant van de straat kleine kraampjes die benzine verkopen voor de brommertjes, vrouwtjes die op de grond zitten en wat kleding verkopen. 

Een gezellige drukte. Veel fietsers die gewoon in de verkeerde richting rijden. Iets verder zien we weer een mooie bruid op straat. Zondag en trouwen.

Als we verder rijden stoppen we bij enkele tankstations maar nergen nemen ze een betaalkaart of kredietkaart aan, alhoewel ze er reclame voor maken. Only cash! 

Onderweg komen we weer een stoet voor een trouw tegen! Met veel getoeter en lawaai. Ik neem er foto’s van en ze laten weer blijken dat ze het leuk vinden. Nog meer lawaai! Zo komen we die dag wel zo’n 5 stoeten tegen.

 

Schuilen in het restaurant

 

Terug aangekoman aan de camping gaan we naar het restaurantje. 

Het regent nog altijd! Iedereen wilt natuurlijk binnen zitten en er is geen plaats. Wat extra tafels binnen en we gaan samen met een ander koppel, Tjalling en Phoebe met hun kleine baby ( zij franse, hij nederlander, maar wonen in Schotland) aan een tafel zitten. 

We hadden elkaar al op de boottocht ontmoet en we zaten samen in het onweer op het terras. Van 4 uur s’middags zitten we daar, te babbelen, wat drinken, wat eten, nog wat drinken, nog wat eten... Meer kunnen we nu niet doen. 

We zitten daar tot s’avonds en moeten uiteindelijk maar 20 € betalen! We gaan vroeg slapen. En we slapen lang deze keer, tot half 9! 

En eigenlijk is dat heel vroeg, in België draai ik me dan nog eens goed om op een zondagmorgen.

Trouwen in een storm

 

Na de boottocht gaan we nog met een paar mensen onderweg iets eten, we hebben nog niet gegeten. 

De chauffeur zet ons af aan een restaurant met uitzicht op een meer. Er is ook juist een trouwfeest aan de gang. We hebben hier trouwens al veel trouwers en trouwstoeten gezien. Precies een nationale hobby! Een paar oude vrouwtjes zijn nog heel traditioneel gekleed.

Terwijl we aan het eten zijn begint het ineens te onweren. Serieus stormen! Donder en bliksem en gieten! Er gaat vanalles vliegen en iedereen komt in het midden van het terras staan voor toch wat te schuilen. Wij schuiven ook op met onze tafel. En eten rustig verder

terwijl we het onweer gade slaan. Ik film de mensen van het trouwfeest en ze vinden het wel leuk, ze gaan poseren. Ik maak ook nog wat foto’s van hen. Ze reageren heel positief.

 

 

Komani Lake

 

We hebben een boottour geboekt op het Komani Lake. We hadden er een filmpje van gezien op you tube en dit willen we echt niet missen.

Dus vroeg op en om 8 uur vertrekken we met 3 auto’s (niet die van ons) en nog andere mensen van de camping. Onze albanese chauffeurs rijden hard! Het lijkt wel een rally! Zeker hier met die bochten en smalle baantjes. Het laatste half uur zien we bijna geen mensen of auto’s meer. Hier en daar een huisje of boerderij. Na 1.5 uur komen we aan in Koman.

De boot ligt al voor ons klaar, het is een ijzeren boot met wat bankjes. Het is vandaag niet zo heet en zelfs bewolkt. We kunnen vooraan in de boot zitten en genieten van deze tocht.

Lake Koman is een grote lange kloof die door een stuwdam te bouwen nu een brede rivier heeft gevormd. Een lange rivier tussen een kloof. Hier vaart ook een taxiboot éénmaal per dat op en neer (3 uur enkele richting) om de lokale bevolking van “publiek” transport te voorzien. Vroeger vaarde hier ook een car ferry, dan kan je met je auto naar de andere kant van de kloof. Maar sinds er een weg is aangelegd is rond de kloof was deze niet meer rendabel. Wat we wel spijtig vinden want anders hadden we met de auto deze trip gedaan en dan aan de andere kant enkele dagen gebleven. Daar blijkt een mooie vallei te zien, de Valbona Vallei. Daar zullen we ooit voor moeten terugkomen!

Terwijl we varen zien we hier en daar een huisje aan de oever. Ongelooflijk dat je hier kunt wonen, zo afgelegen. Maar je krijgt er wel een mooi natuur voor terug. Hoge bergen en kliffen en je kan in het water gaan zwemmen. Mensen leven van visvangst en telen zelf hun groentjes hier aan de kant van de rivier. Kindjes die ons opmerken zwaaien naar ons. Als we voorbij een mariabeeld in de rotsen varen maken de albanezen die meevaren een kruisteken.

Albanië

 

We vertrekken vroeg uit Virpazar. 

 

We gaan naar Albanië en moeten dus een grens passeren wat misschien wel wat kan duren. We nemen de weg naar Godinje, Ostros en dan Vladimir. Sprekende namen hé. De helft van de weg is een smalle baan tegen de bergwand, met weer diepe afgronden, geen vangrails, maar wel mooie uitzichten over het meer. Vanaf Ostros is het een weg tussen de bossen. 

We hebben nog niets gegeten en stoppen aan restorant Panorama. We nemen daar een ontbijt. De eigenaar is een albanees! Hij verhuurt hier ook kamers. Ter hoogte van Vladimir nemen we de afslag naar de grens. We hadden het al gevreesd, we kunnen aanschuiven.

Na de nodige papiercontrole zijn we in Albanië! Het land van de maffia!

Aan de andere kant van de grens is het nog langer aanschuiven.

Langs de weg loopt een helderblauwe rivier. Mensen zwemmen in de rivier! De eerste indruk is al goed! Nu onze weg nog vinden naar Camping Lake Skhodra Resort. We rijden niet op gps, de hele reis al op kaart. En er staat hier niet veel aangegeven maar het lukt. In Skhoder aangekomen gaan we eerst op zoek naar een bank, voor wat albanese LEK. 

We rijden door een lange straat met een gezellige drukte; allemaal kleine winkeltjes en bars en restaurants. Auto’s rijden waar ze kunnen of willen. Veel fietsers tussen de auto’s door. Een vuilbak aan de kant van de straat staat in brand. Onderweg zien we op straat paard met kar, veel mensen met een brommer of op de fiets. Koeien en schapen op de weg. Oude vrouwtjes nog heel traditiioneel gekleed.

We stoppen aan een bank en ik probeer geld af te halen... Niets! Het werkt niet. Op naar de volgende. We proberen 4 banken en krijgen nergens geld uit de automaat! We hebben nog wel wat euros, we zien wel. 

Op naar onze camping Lake Skhodra. We slapen hier 3 nachten. We hebben hier een grote tent met bed in en zeteltjes en een ventilator. Heel dicht bij het meer. We zijn redelijk vroeg dus we gooien onze spullen in de tent en rijden nog een ritje naar Perkal. De weg ernaartoe volgt een rivier. Ook hier zien we weer mensen die zich verkoelen in het helderblauwe water van de rivier. 

Het is hier prachtig, nooit gedacht dat het hier zo mooi zou zijn. We rijden nog wat verder en aan een café naast de rivier stoppen we. De mensen kunnen geen engels maar er zit een man op het terras die in Engeland woont (wel van albanese afkomst). We kunnen aan hem vragen wat we willen en hij vertaalt.

Er springt een koe in de rivier. Wim neemt de camera om een foto te nemen. De mensen op het terras vinden het grappig en lachen ermee. Ja wij zien niet alle dagen een koe in de rivier springen! Ze willen ons vanalles vragen en vertellen en die ene man moet alles vertalen. We betalen voor 2 drankjes hier 1.40 €!

Het wordt al laat dus we keren terug. We eten in het restaurantje van de camping. We proeven het al, dat is hier weer heel lekker!

 

Rondje Kroatie, Bosnie, Montenegro en Albanie

 

Kroatië, Dubrovnik

Om 8 uur vertrokken met de auto naar Dusseldorf. Daar aangekomen parkeren we onze auto op een parking dicht bij de luchthaven. Onze auto blijft hier staan voor 15 dagen.

De vlieger op en op 2 uur staan we in Dubrovnik! Dan nog onze huurauto en we kunnen vertrekken. Maar... we zitten nu wel in een zuiders land en alles gebeurd veel langzamer! 

We keuren “onze auto” en zien dat de reserveband plat is, probleem! De man van het verhuurkantoortje springt in “onze auto” en zegt dat hij snel zal terug zijn. Daar staan we dan. Maar inderdaad, een kwartiertje later is hij terug en we hebben een andere reserveband! We kunnen vertrekken.

Op naar ons eerste adresje. Onderweg genieten we al van de mooie natuur en gaan we er al ene drinken. Een terras vlak aan de zee, super! 

We komen aan bij Pansion Moretic in Orasac. We worden er heel hortelijk ontvangen, echt heel lieve mensen! 

S’avonds gaan we naar het kleine strandje genieten van de zonsondergang. En dan gaan eten bij bar Hawai, een echte aanrader! Vlak aan zee, de zee klotst onder het terras. 

Ik bestel gegrilde inktvis en Wim een kotelet. Goh! Die inktvis smelt gewoon op men tong! En zo lekker! Dat heb ik weer gemist sé. Nu nog een douchke en bedje in.