Lac Rose

 

Onze valiezen staan klaar en om half 3 komt Moussa ons halen. Voor we naar de luchthaven rijden willen we nog even langs Lac Rose. We nemen afscheid van Dominique en haar kindjes. Doet toch wel een beetje raar... maar we gaan zeker contact houden en misschien nog wel eens terugkomen??? Lac Rose is een zoutmeer. Het water lijkt rose te zijn al naargelang het moment van de dag. Dit komt door de hoge zoutconcentratie, de aanwezigheid van rode plankton en de lichtinval. Iedereen mag hier vrij aan zoutwinning doen. Ieder heeft zijn eigen zoutberg met daarop een bordje met zijn naam. Aan het meer aangekomen worden we natuurlijk weeral lastig gevallen door verkopers en gidsen. Een vrouw die juwelen verkoopt blijft ons maar achtervolgen. 

We houden het hier al snel voor bekeken en rijden verder naar een restaurant om toch nog iets te eten voor we de vlieger opgaan. De eigenaar van het restaurant is een zwitser. We vragen of we eventueel met euro’s mogen betalen want we hebben bijna geen CFA meer. Ja dat is ok. We nemen alle drie kip. Het smaakt heerlijk! Daarna nog even in de zon genieten van een glaasje wijn en een bier, voor Moussa cola. 

Dan op weg naar de luchthaven. Moussa zet ons af aan de luchthaven en we nemen afscheid. Op de luchthaven doen we een lange broek aan en nog wat kleren want in Belgie zal het koud zijn. Een man komt vragen of hij onze sandalen krijgt want die hebben we dan toch niet meer nodig? Dan terug door de controle met foto en vingerafdruk! 

Aan een bar drinken we nog een flag en kopen een flesje water. Nu zijn onze CFA’s wel op. In Madrid moeten we overstappen. Als we van de vlieger komen staan er 2 agenten klaar voor een pascontrole. Een dertigtal mensen worden opzij gezet voor een verdere controle. Het is heel confronterend dat dit alleen maar zwarte mensen zijn, de witte mogen allemaal zo door. Dan komen we bij security en moet onze handbagage door een scanner. Een vrouw van de security brult in het spaans dat we onze schoenen moeten uitdoen. Maar niemand verstaat haar en ze blijft maar brullen. Amai wat een onvriendelijke mensen hier, ze lopen maar tegen iedereen te brullen. Ik moet mijn handbagage opendoen. Het flesje water zit er nog in. Het verschrikkelijke mens van een security neemt het eruit en gooit het heel arrogant in de vuilbak. Wij staan er een beetje ongelovig naar te kijken. En ze doet teken van; wat ga jij tegen mij doen? In Madrid overstappen is toch geen lachertje met deze spaans brullende arrogante security.

Sine Saloum

 

Het is tijd om naar de Sine Saloum te gaan. 

Onze vakantie begint te korten en dit moeten we toch zeker doen. We vertrekken vroeg want het is toch een eindje rijden. Sine Saloum is een natuurgebied. Het gebied is een delta, waar 2 rivieren samenkomen; de Sine en de Saloum. Er zijn mangroven en verschillende soorten zoetwatervissen. In Sine Saloum overwinteren veel trekvogels uit Europa. In Ndangane nemen we een pirogue. 

Eerst natuurlijk wat gaan tanken voor de boot. Terwijl we wachten zien we hoe enkele mannen een koe in een pirogue proberen te krijgen. De pirogues zijn allemaal met felle kleuren beschilderd. We varen voorbij een pirogue bomvol mensen, het is een pirogue ‘collectif’, lokale vervoer over het water. We zien pelikanen, ijsvogels en reigers en ook springende vissen! 

Het is heel heet en ik hou men blouse met lange mouwen aan tegen het verbranden. Onze schipper plukt enkele oesters van de mangrove. Moussa opent ze en laat ons proeven. Dan meren we aan bij een eilandje. Als we uitstappen zakken we tot aan onze enkels in de modder. Na enkele meters wordt het terug droog zand. Op onze blote voeten gaan we verder. Wat een rust en stilte hier. Er grazen wat koeien. Terug even door de modder de boot in. Na wat verder varen meren we terug aan bij een eiland: Mar Lodj. We gaan iets drinken in het campement Nouvelle Vague. Amai wat is het hier warm, een fris biertje zal deugd doen. Het is hier stil en idyllisch. Misschien wel een aanrader om langer te blijven. Misschien voor een volgende keer? We varen terug naar Ndangane en nemen afscheid van onze schipper. 

 Als we terugrijden met de auto neemt Moussa een andere weg. Niet langs de geasfalteerde baan maar door de bush, zandwegen dus. Droge landschappen met palmbomen en baobabs. Onder een grote mangoboom schuilen koeien tegen de zon. Af en toe komen we een dorpje tegen, enkele hutten bij elkaar. Ezels en geiten grazen van het dorre gras. Grote termietenheuvels, wat een werk! Oranje zandwegen tussen de dorre vlaktes. 

 

Als we door een dorp rijden houden een hele hoop kinderen met bezem ons tegen. Ze gaan in groep voor de auto staan. ‘Wij vegen de straten en vragen een kleine bijdrage om door te mogen!’ Hahaha nieuwe vorm van tol, péage? 

 

Dan stoppen we bij een hele grote dikke baobab. Hij is hol vanbinnen, langs een kleine opening kan je erin. Het zou de grootse baobab van Senegal zijn met een omtrek van 32 meter. Rond de boom zitten mensen souveniertjes te verkopen. Of we niks willen kopen?? 

 

We rijden verder en dan stoppen we bij enkele hutjes van een Sérères familie. Ze zitten met zen allen onder een boom op de grond. Een grote pot staat te pruttelen op een vuurtje. Normaal is het de bedoeling dat je iets meebrengt van voeding, rijst ofzo. Maar we wisten dit niet op voorhand en hebben niets bij. 

 

Deze mensen hebben niet veel maar wel een groot stuk grond. Zij hopen deze grond ooit te verkopen, het is dicht aan de zee gelegen, en zo rijk te worden. We zijn in de late namiddag terug in Saly. We nemen nog een douche en gaan daarna eten bij Treizeguy aan het strand. Op het strand zie je allemaal mannen fitnessen. Lopen, pompen, springen. Ze zijn hier blijkbaar wel met hun uiterlijk bezig! Spijtig.... 

Alweer de laatste dag van onze vakantie. S’morgens maken we nog een wandeling langs het strand, nog wat schelpjes verzamelen als herinnering. Nog de nodige praatjes met verkopers. Hey! Ken je mij niet meer? Euh? Je hebt bij mij eens iets gekocht! Euh? Ze lijken ook allemaal zo op elkaar hé! Dan gaan we nog wat inkopen doen. We willen sigaretten kopen die kosten hier 0.75 € per pakje, dus de nodige voorraad inslaan voor in België. 

We stappen een boutique binnen en vragen sigaretten. De man heeft maar 1 slof. Hij wil ook nog wel graag op de foto en ik moet er natuurlijk bij komen staan. Er zitten ook enkele talibé in de winkel naar de tv te kijken. Zij willen natuurlijk ook wel op de foto! Nog even langs andere boutiques om sigaretten te vinden. We zien ook nog een soort van vuilophaaldienst. Enkele kinderen komen met paard en kar aan de deur en nemen het afval mee. Het wordt zelfs een beetje gesorteerd! Er hangen zakken aan de kar waar het glas of plastik in wordt gegooid! 

 

We stappen een restaurant binnen om iets te drinken. Wim neemt pastis en ik een wijntje. Terwijl we daar zitten brengen 3 mannen een varken binnen. Het schreeuwt verschrikkelijk. De mannen brengen het varken naar de keuken en wordt daar ter plaatse geslacht. 

Als we terugwandelen naar de B&B komt er een man op een scooter aangereden. Hij stopt en zegt ons dat hij de locale fotograaf is. Heel fier toont hij zijn fototoestel; een analoog toestel van 25 jaar oud, wel een Canon. Natuurlijk moeten we van hem ook weer een foto maken en hij poseert met een brede lach.

Reserve de Bandia

We willen nu toch eens wat dieren zien en plannen om naar Reserve de Bandia te gaan. Het is een privaat natuurreservaat met vele dieren ongeveer 20 km van Saly. In de namiddag staat er een jeep met chauffeur voor ons klaar. Een Nissan Patrol pick-up, in de bak zijn 2 banken gemaakt en er is een kooi rond gemaakt met een zeilen dak. We nemen plaats in het bakkie en vertrekken. Onderweg is er natuurlijk weer vanalles te zien. Ezelskarren volgestapeld met hooi, busjes volgestouwd met mensen en bovenop de bus nog heel wat zakken opgestapeld. Langs de kant van de weg zien we ook de beenhouwer; een stalletje waar grote stukken vlees omhoog hangen. Waarschijnlijk met de nodige vliegen erbij. Koeien en geiten langs de baan. Mensen met vanalles op hun hoofd, daar kunnen we nog wat van leren! Aan de ingang van Reserve de Bandia moeten we eerst inkom betalen. En ook een gids meenemen. Als we verder rijden zien we al snel aapjes. Green en red monkey’s. Het is een mooi park, mooie natuur en verschillende bomen. Daarna zien we enkele giraffen, het is weer een ander soort dan die we vroeger al gezien hebben. Er zijn ook struisvogels, parelhoenen, krokodillen en oryx! Zebra’s zijn toch mooie dieren om te fotograferen! Ook elanden en impala’s. En dan loopt daar zo ineens een koppeltje neushoorns rond! Het is de witte neushoorn, we mogen er wel dichtbij komen vind ik. Een beetje verder ligt een hele kudde buffels, de westafrikaanse buffel. En dan nog de grappige wrattenzwijnen. Er zijn ook nog 2 hyena’s, maar zij zitten apart, redelijk verveeld. Na de tour gaan we nog iets drinken, er is weer weinig volk, weinig toeristen. Voor ons is dat goed natuurlijk, maar voor de mensen die van het toerisme leven zal het wel een kleine ramp zijn. S’avonds gaan we eten bij ‘Le petit jardin’. Het is een nieuwe zaak, iets sjieker. We gaan in de tuin zitten. Op de achtergrond pianomuziek. We krijgen een apiritief van het huis; een plenteur. We bestellen steak met tagliatelle en pepersaus, varkensvlees met fritjes en verschillende groentjes. We krijgen ook nog een hapje van het huis terwijl we moeten wachten. Het eten is echt heerlijk! Een echte aanrader! Natuurlijk wil de garçon ook nog even mee op de foto.

 

Mbour

 

Vandaag gaan we eens mee naar Mbour. 

Eerst nemen we de ‘charette’, paard en kar waar je met mee kan rijden voor 50 CFA (0.07 €). Aan een kruispunt moeten we er af en ofwel een andere charette nemen of een taxi. We zullen verder een taxi nemen. 

In Mbour aangekomen kijken we weer ons ogen uit! Er is een grote markt waar je alles kan kopen; groente, fruit en kruiden. Maar ook blinkende goudkleurige schoenen, juweeltjes, kledij liefst met veel bling bling! Gedroogde en gepekelde vis. Vlees met vliegen. Een man houdt een veel te kleine jeansbroek voor mijn neus, of ik die niet moet kopen? We moeten mensen van ons lijf houden die iets willen verkopen of als gids willen optreden, dat is soms wel wat vermoeiend! 

Dus tijd voor een pintje! We stappen een café binnen en drinken enkele flags. S’avonds gaan we wandelen op het strand van Saly. Op een terrasje genieten we van de zonsondergang. 

La Pouponnière

 

We bezoeken ook nog La Pouponnière. 

Dit is een opvangtehuis voor kindjes tussen 0 en 15 jaar. De meeste kindjes hier zijn wezen. Het is een mooi initiatief, hier krijgen de kindjes toch nog een opvoeding en zorg. Na verloop van tijd worden sommigen kinderen terug opgenomen in de familie. Anderen worden geadopteerd of krijgen een opleiding tot hun 15de. Wij hebben pampers meegebracht, kunnen ze hier altijd wel gebruiken. Terwijl een vrouw uitleg geeft staan we daar met tranen in ons ogen en kindjes in ons armen.

Talibé

 

De volgende dag weer een goed ontbijt. Elke dag staan er ook kindjes voor de deur. Ze kloppen aan en vragen voor eten. Ze worden Talibé genoemd. Ouders kunnen hun kindjes niet allemaal onderhouden en sturen ze dan weg naar een marabout. 

De kinderen krijgen elke dag wat koranles van de marabout. Voor de rest moeten ze bedelen voor eten. Dominique geeft ze elke dag wat eten en een fles water. Ik kan er niet goed bij dat er een geloof is die dit goedkeurt of een president die dit toelaat! Men ziet ze overal in de straat, kindjes met een blik of plastieken potje, waarin wat rijst en suiker zit. 

De verkiezingen zijn voorbij en er komt een andere president. Zou er iets veranderen?

Chez Marcel

 

Het is de laatste dag voor Rudy en Guido die morgenavond terug naar huis vliegen. Tijd voor een feestje! Dominique heeft gereserveerd voor ons allen bij ‘Chez Marcel’. Vanavond is het een soiréé, dan komt er een bandje spelen en kan er volop gedanst worden! Dat gaat wat worden. We bestellen kip, calamares, porc. Geserveerd met rijst of fritjes. Wat wijn en bier erbij. We eten hier weer heel goed. En dan begint het bandje te spelen. We zitten al te wiebelen op onze stoel. Ondertussen staat de dansvloer al goed vol. Iedereen danst met iedereen. Oudere blanke vrouwen met jonge zwarte mannen. We kunnen ons niet houden en gaan wat mee bewegen op de dansvloer. Hahaha we amuseren ons goed. Mannen vragen aan Dominique en mij om te dansen maar we wimpelen ze af! Leuke avond!

Liqueur de Warang

 

We vertrekken terug richting Saly Niack Niackal. In Warang is een likeurfabriekje waar je kan gaan proeven. We vragen aan Marijke en Jeroen of ze dat zien zitten dat we daar even stoppen. Ja dat zien ze wel zitten. Als we er stoppen is het nog niet open. Om 3 uur gaat het terug open en het is maar 10 na 3! Even wachten dus. 

We gaan naar binnen en vragen om te proeven. We stellen ons voor en wat blijkt? De barman is ook een vlaamse belg! Nu zijn we al met 6 vlamingen! Het is dus een belg die deze lekkere likeurs fabriceerd. Er zijn 6 verschillende soorten likeurs. We proeven ze alle 6. Mmmm lekker... We kopen enkele flessen en dan maken we nog een foto van die vlamingen in Senegal. Even later komt de eigenaar er ook nog bijzitten, lekker vlaams praten in Senegal! Wel een grappig dagje. 

Dan mogen we nog enkele nieuwe likeurs proeven, die nog niet op de markt zijn. Amai we blijven hier goed hangen. Maar we moeten toch maar eens verder. Als we terug naar de auto lopen zien we dat er twee camions vol toeristen stopt. We zijn net op tijd weg! 

In Mbour stoppen we aan het busstation, Marijke en Jeroen zullen daar de bus nemen naar Dakar. Onderweg zien we een busje in panne staan in het midden van de weg. Enkele dagen later zal het er nog staan. Alleen wat meer aan de kant. En zo zal het er nog wel een tijdje blijven staan.

 

Joal en Fadiouth

 

Na het ontbijt vertrekken we naar Joal en Fadiouth, het schelpeneiland. 

Rudy, een gast die ook verblijft in de B&B gaat rijden. Er staat een gehuurde auto voor de deur. Iemand die een auto heeft en wat geld nodig heeft, ‘leent’ zo zijn auto uit. Het is een renault van zo’n 25 jaar oud en valt bijna uit elkaar. Vergeleken met de andere auto’s die hier rondrijden is het nog een pareltje. We stappen in en na een aantal keren starten gaat hij toch moeizaam in gang, geen naft meer? Hij is eindelijk gestart! Allez, we zijn ermee weg. 

Eerst op zoek naar geld, een bank dus. Bij de eerste bank die we tegenkomen is de ATM buiten gebruik. De volgende ook niks en de volgende van’t zelfde! We zullen wel zien onderweg, eerst tanken nu. In Mbour zien we de Banque Antlantique. Nog maar eens proberen. Ja! Het is gelukt! Deze ATM werkt wel. Jippie terug geld! In Mbour is het een enorme drukte, we staan in een file. Na Mbour is het terug rustiger, maar een enorme stank van vis, aan de kant van de weg wordt de vis gerookt. Mbour staat ook bekende om zijn vishaven. Wat een stank! 

Wat verder zien we een heel kudde koeien over de weg stappen. Een soort longhorns. Als brave belg op vakantie stoppen we. We hebben tijd en ondertussen maken we wat foto’s. Achter ons zie ik een camionette naderen, volgestouwd met vanalles en nog wat. Zij hebben blijkbaar geen tijd en rijden ons voorbij, manouvrerend tussen de koeien rijden ze stilletjes verder. Als de kudde koeien is gepasseerd rijden we verder en passeren we ook weer de camionette die zo gehaast was. We genieten verder van de rit en plots roept Wim : ‘politie!’ We horen een fluitje! Stoppen! We stoppen en 2 agenten komen naar ons toe. De ene agent vertelt dat we veel te hard reden. Hoe kan hij dat nu weten of meten aan de kant van de weg? Voor te hard rijden krijg je wel een boete hé! Rudy zegt dat we niet weten hoe hard we reden want de kilometric werkt niet goed, zoals in elke afrikaanse auto. Wat? De kilometric werkt niet? Nog een boete erbij! En hadden we onze gordel wel aan??? Rijbewijs? Rudy geeft zijn rijbewijs, daar heeft de agent ook al opmerkingen over. En kunnen we ook een huurcontract laten zien? Oei! Huurcontract? Rudy geeft de papieren van de auto. Dit is blijkbaar niet genoeg, de agent wil een huurcontract! Rudy vindt gelukkig een geschreven papier van de eigenaar van de auto, dus toch een huurcontract! De agent zegt dat we boete gaan krijgen van zeker 9000 cfa (13,5 €). De agent loopt weg met het rijbewijs van Rudy. Ja wat nu? Rudy en Wim stappen uit en willen overleggen met de agent. Ze vragen wat het probleem is. De agent vertelt dat we 3 amendes moeten betalen; wegens te hard rijden, kilometric werkt niet en de auto is clandistien gehuurd! Op de agent zijn papier staat 1500 CFA boete per overtreding, voor ons zal dat 3000 CFA per overtreding zijn, dus totaal 9000 CFA. Er wordt vanalles gezegd en onderhandelt, discussie over snelheid die men niet kan bewijzen. Volgens de agent stelt hij de snelheid vast en moeten er geen bewijzen zijn! Wim wijst erop dat de kilometric wel werkt. De agent gelooft het niet, hij wil het zelf controleren. Na een lange discussie krijgen we een boete, zonder kwitantie, van 3000 CFA (4,5 €) en een pint! We zullen het maar betalen zo komen we er nog goed vanaf! Na betaling wordt de agent veel vriendelijker maar foto’s nemen mag niet! We kunnen weer verder. Oef! Daar zijn we goed vanaf gekomen. 

Wegwijzers zie je hier niet veel maar uiteindelijk vinden we het toch. Eerst natuurlijk inkom betalen. 11000 CFA inkom, gids en een boottocht voor ons 3. Het boottochtje tussen de mangrove is zalig rustgevend.We meren aan bij een eilandje met hutjes. Hutjes op palen, zij worden gebruikt als opslagplaats voor mais. Als er ooit brand is in het dorp worden zo de hutjes gespaard omdat ze afgelegen liggen omgeven door water. 

We zetten ons boottochtje verder naar de ‘Cimitiere de Fadiouth’; een begraafplaats vol schelpjes, hier liggen zowel moslims als katholieken begraven. Dan gaan we verder over een brug naar het eiland Fadiouth. Het is een uniek dorp met smalle steegjes en een grote kerk. Varkentjes lopen er vrij rond. Geen auto’s! Mannen zitten bij elkaar te discussiëren, vrouwen doen de was. Overal hangt de was te drogen. We gaan even iets drinken en bestellen bier. 

Terwijl we genieten van onze pint komt er een jong koppeltje met rugzak binnen. Bonjour! We horen ze ... vlaams praten! Haha, belgen! Marijke en Jeroen; ze zijn al 5 maanden in Senegal en doen vrijwilligerswerk als stage. In hun vrije tijd hier reizen ze rond. Knap! We vragen of ze later willen meerijden? Ja, we spreken af aan de parking. 

Wij gaan eerst nog wat souveniertjes kopen en wandelen nog wat rond. Via een tweede brug komen we terug op het vaste land, aan de parking. Natuurlijk komen ze nog een vergoeding vragen om op onze auto te passen. 

Marijke en Jeroen komen ook aangelopen en we stappen allen in.

Popenguine

 

Volgende dag gaan we naar Popenguine. 

Eerst een lekker ontbijt en rond 11 uur komt Moussa ons halen. Het rijden er naartoe is al een hele belevenis, vanalles te zien! We komen aan het ‘reserve’. Normaal moet je inkom betalen maar er is niemand te bespeuren. Dus we lopen verder en zien vele vogels. Een hele wandeling langs een kraaknet, mooi strand. We zien hier grote kliffen en rotsen op het strand, vissers op de zee. Heel mooi hier, wel veel wind, het zand snijdt soms in de blote benen. 

Opeens komt in de verte een vrouw aangelopen, hebben wij wel inkom betaalt? Ahnee, er was niemand. Na de wandeling gaan we in een beach bar nog iets drinken. Ze brengen daar de vis vers uit de zee binnen. Even rusten en dan terug naar Saly. In Saly gaan we nog wat wandelen in de zandstraatjes. Vele mensen spreken ons aan; Bounjour, ca va? Vanwaar ben je? Hoe heet je? .... Natuurlijk is het de bedoeling dat wij bij hen iets kopen, maar we kunnen niet bij iedereen kopen. Als ze merken dat je niets gaat kopen, gooien ze het over een andere boeg. Dan hebben ze honger en vele kindjes die honger hebben. 

We horen constant muziek en gezang, morgen zijn het de verkiezingen. Iemand vraagt weer van waar we zijn, spreken we frans? Nee! Engels? Nee, zeg ik, Spaans! Spaans? Oei dat kent hij niet en hij is weg. Dat was makkelijk. 

We stappen de Barracuda binnen en bestellen een hamburger; een broodje met vlees, spiegelei, frit, tomaat, kaas. Goh dat is lekker!

Lagune van Somone

 

Dominique gaat op uitstap met de familie naar Lompoul. Haar zoontje verjaart dus ze trekken er een weekendje op uit. 

Wij vertrekken met Moussa, de chauffeur, naar de lagune van Somone. Eerst nog langs bancontact, amai dat duurt wel lang vooraleer dat nog maar begint te werken, het zal de warmte zijn zekers. Onderweg kijken we natuurlijk wel ons ogen uit, er is altijd wel iets te zien. 

Een hele andere wereld dan hier in België. De lagune van Somone is echt een mooi plaatsje. Terwijl je op het strand staat zie je langs de ene kant de zee aan de andere kant de lagune. We stappen in een pirogue. Het meer is ondiep en langs de kant van het meer zijn er vele mangroves. We zien vele vogels; pelikanen, reigers en ijsvogels (Martin Pecheur noemen ze die hier). 

Oesters groeien hier op de mangroves. Echt genieten van de mooie natuur. Na een uurtje stoppen we aan het ‘rasta’restaurant en we drinken een pintje, een Flag. Flag is een lekker biertje, gaat er goed in. Daarna terug naar de auto. In Somone stoppen we bij ‘Keur Pelican’. We gaan hier iets eten en drinken. 

We worden verwelkomd door Olivier en Manou; een belgisch koppel uit Luik! We zetten ons aan een tafeltje bij het zwembad, we zijn hier alleen. We bestellen Yassa Poulet, kip met uiensaus, wortelen en rijst en ‘viande a la Senegalaise’ met fritjes. Pastis en een flesje wijn erbij. Na het eten krijgen we nog een likeurtje aangeboden van het huis. Liqueur de Warang. Wim neemt muntsmaak en ik kies voor citroen. Senegal is het land van de pindanoten! Pauline, schoonmaakster bij de B&B, verkoopt flessen met daarin gepelde, maar geen gezouten, pindanoten. We moeten de locale economie wat steunen dus kopen zo een fles, 1500 CFA; 2,25 €. 

 

Saly Niakh Niakhal

 

Een beetje uitslapen en dan een goed ontbijt. 

Daarna al even de omgeving verkennen en we wandelen naar het strand. Blijkbaar zijn er weinig toeristen. Met de verkiezingen aan de gang hier blijven toeristen weg. Er liggen vele kleine visjes op het strand. Tussen de mazen van het net geglipt? Enkele jongens spreken ons aan, ze willen natuurlijk vanalles verkopen maar we laten ons niet doen hé. 

We praten wat met elkaar en ze vertellen ons over vissen en inktvissen. Er ligt een enorme grote kwal op het strand. Eén van de jongens neemt ze op en laat duidelijk zien hoe een kwal er eigenlijk uit ziet! Dan komt er een vrouw op ons afgelopen, een oudere vrouw met lang kleed. Ze neemt ons vast en zegt dat ze ‘Mama Africa’ heet. Haha, heten alle mama’s hier zo niet? Ze praat en blijft maar praten. We lachen ermee, het is voor ons wel grappig. Ze laat ons haar stalletje op het strand zien, ze verkoopt pareo’s, beeldjes, mandjes, juwelen. Het is natuurlijk de bedoeling dat we kopen, maar we houden ons wat van de domme, we hebben toch nog geen CFA’s (munteenheid Senegal). 

 

Nog wat foto’s en we zijn natuurlijk de beste vrienden. We krijgen een kado van haar, een halsketting, maar dan moeten we wel beloven om later bij haar te kopen. We proberen het kado of te slaan maar dat lukt ons echt niet. Het is een echte commerce madam! Dan gaan we ‘winkelen’. Duarte, de zoon van Dominique, neemt ons mee. De winkeltjes worden hier ‘boutiques’ genoemd, zo groot als een bezemkast volgestouwd met vanalles en nog wat. Je kan er wat eten in blik kopen, eieren, brood, drank, uien, pampers. 

Ook kleine porties boter, bloem of suiker, hetgeen men nodig heeft voor die dag. Zo gaat dat in Afrika. Ook sigaretten per stuk. Als Wim een slof sigaretten koopt is de winkelier zijn volledige stock uitverkocht! 

Op elke hoek van de straat heb je wel zo’n ‘boutiques’, elk met een ander assortiment. In de ene boutique kopen we een fles whiskey, in de andere blikjes tonijn, in nog een andere 2 uien. En wat verder in de straat wordt de sla vers geplukt, een zakje vol. 

s’Avonds gaan we eten bij ‘Chez Poulo’. Wim neemt calamares met look en rijst. Ik bestel dorade, maar ze brengen een brochette van lotte, ok dat is ook wel goed. 

Nog wat wijn en Pastis, franse invloed. Het restaurantje loopt goed vol. Er zijn nog klanten maar geen plaats meer. Blijkbaar hebben ze maar enkele menukaarten en 1 pot mayonaise want die gaan van tafel naar tafel. Héél lekkker gegeten, nu lekker slapen!

Eindelijk! Met 2 voeten terug op afrikaanse bodem!

 

Na een vlucht over Madrid landen we s’avonds in Dakar. 

Het lijkt nogal een klein en oud luchthavengebouw. Nu aanschuiven met zen allen in een lange rij om uiteindelijk aan een loketje onze “papieren” te laten nazien. Er wordt een vingerafdruk en een foto gemaakt! Dit gaat wat duren. Wim gaat eerst en is er nogal snel door. Dan ik. De man van het loket vraagt mijn vinger om een afdruk te nemen, daarna mijn andere hand en dan nog een foto. Bij Wim heeft deze zelfde man dat allemaal overgeslagen. De loketbediende houdt me nogal lang bezig, hij vindt het precies wel leuk. 

Na deze controle zit er wat verder een man in een wit pak en witte schoenen. Aan hem moeten we het papier afgeven dat we hebben moeten invullen op de vlieger. Zo heeft die man ook weer een job! Onze bagage is er al! Al onze bagage moet nog eens door een scanner. Enkele mannen zien op een schermpje of er niks verkeerd inzit. Ik vraag me af of het eigenlijk wel werkt. Ze doen toch alsof. 

Mensen klampen ons aan en willen onze bagage dragen. Of hebben we misschien een taxi nodig? Of willen we geld wisselen? Een telefoonkaart kopen? We lopen verder het gebouw uit. Hier staan nog meer mensen hun diensten aan te bieden. 

Daar zien we Moussa staan, de chauffeur van de B&B waar we nu naartoe gaan. Moussa betaalt de parking en we stappen in ; een Renault Laguna van zo’n 15 jaar oud, nog redelijk nieuw dus! Spijtig dat het al donker is, we zien niet veel. Deze baan lijkt redelijk goed, we hadden erger verwacht! Taxibusjes volgepropt met mensen, liefst nog een paar die er achteraan aanhangen. Vrachtwagens op de weg. Auto’s zonder licht, beetje gevaarlijk niet? 

Het is bijna nacht, maar toch zien we nog verschillende marktjes langs de kant van de weg, met veel mensen die er rondlopen. Blijkbaar gaat het winkelgebeuren tot s’nachts door. Eens voorbij Dakar wordt het rustiger. Na een uur en half komen we aan in Saly Niakh Niakhal. We stoppen bij Baobab Belge, onze B&B voor deze vakantie. We worden er tijdens dit nachtelijk uur nog hartelijk ontvangen door Dominique! We kruipen laat in ons bed, we zullen goed slapen!

Senegal maart 2012

 

Joepie! Onze tickets zijn geboekt! We gaan naar Senegal! Deze keer plannen we een rustige vakantie en gaan we niet rondtrekken zoals gewoonlijk. We zullen wel zien. Het aftellen kan beginnen!