Weeral de laatste dag

 

S’morgens beginnen we in te pakken om terug naar huis te vliegen. Als we bijna klaar zijn gaan we ontbijten. Dan nog wat verder inpakken, nog wat praten met een andere gast over het mooie Zuid Afrika. We vertrekken veel te vroeg al naar de luchthaven van Port Elizabeth. 

Het is een hele kleine luchthaven, er zijn maar 4 gates, maar dat wisten wij natuurlijk niet. Het loket waar wij moeten zijn is zelfs nog niet open! Als het open gaat checken we in en dan maar wat wachten in het zonnetje. Nog even genieten van de zonnestralen.

We komen aan in Johannesburg en we hebben daar 4 uur tijd. We drinken iets op een terrasje en lopen nog wat rond. Dan besluiten we van toch al door de security en paspoortcontrole te gaan. Eens we daar door zijn kunnen we nog iets eten van onze laatste randen, denken we...

Er staat een hele lange rij aan de security, dus het is lang aanschuiven. Eens door de security is het nog een langere rij aan de paspoortcontrole! Nee hé! We dachten er snel door te zijn maar dat valt lelijk tegen. Security en paspoortcontrole samen duren langer dan een uur! Dus wat wil dat zeggen? Niks meer gaan eten dus, er is geen tijd meer. De vlieger op en slapen.

In Londen aangekomen, moeten we weer door de security! Hier deze keer geen lange rij. Maar alle vrouwen worden gefouilleerd! Mannen mogen zo door. Dus staat er weer een rij aan te schuiven maar dan alleen vrouwen. 

Je houd het echt niet voor mogelijk. Er zijn al verschillende vrouwen die beginnen te protesteren maar dat haalt toch niets uit. Maar dat hebben we dan ook weeral meegemaakt. 

Enkele uren later zijn we terug thuis, met vele ervaringen rijker!

Hele dag Addo

 

Vroeg op en het Addo Park in. Om 6 uur zijn we al op weg. Is wel raar dat dat hier zo makkelijk is om zo vroeg op te staan en in België is dat een zware taak. We zien s’morgens een paar buffels, verder niet veel. Tot rond 9 uur komen we aan een grasvlakte met een waterput. Er komen olifanten uit het bos de grasvlakte op en stilletjesaan komen ze naar de waterput. Ondertussen staat er ook een kudu ons te bezien. We genieten van de olifanten er er komen er altijd maar bij. We blijven daar een hele tijd staan. De olifanten komen naar de waterput om te drinken. Met hun slurf nemen ze het water op en gieten ze het in hun mond. Met veel gesmos erbij. Na een lange tijd gaan ze verder met heel de kudde en verdwijnen weer in het bos.

De laatste dag in Addo. We pakken onze reiszakken in en laden alles al in de auto. Dan gaan we ontbijten. Om 8 uur zijn we klaar om nog wat dieren te gaan spotten. Toch raar dat wij in Zuid Afrika altijd vanzelf zo vroeg op zijn en in België niet uit ons bed kunnen als we moeten!

De eerste 2 uren zien we niet veel. Alles lijkt nog zo rustig. Tot we in de verte een kudde olifanten zien. We rijden wat dichterbij. Ze staan eigenlijk te veel in de bosjes om ze goed te kunnen filmen of fotograferen. We rijden wat verder en hopen van er nog te zien. Achter een volgende bocht staan er plots 4 olifanten op de weg. We nemen wat foto’s. Er komen er altijd maar meer bij, tot een kudde van 30 olifanten! Ze beginnen langzaam op ons af te komen. Wat moeten we doen??? Gewoon stilletjes blijven staan. De olifanten komen tot voor onze auto en dan naast onze auto stappen ze weg. We hebben de bibber op ons lijf, dat was even kicken! Ik dacht dat ik aan het filmen was maar ben gewoon vergeten van op het knopje te duwen, niks film dus! We rijden verder en als we nog aan het bekomen zijn van deze grote kudde staat er weer zo’n kudde te wachten op ons!! Is dat hier de elephant highway? Weer zo’n grote kudde voor onze auto. Deze keer kan ik wel filmen en probeer niet te veel te bibberen! We staan met onze auto temidden van zo’n grote kudde en weer gaan ze naast onze auto voorbij. Als we willen kunnen we ze aanraken maar dat doen we maar niet! Er zijn ook een paar kleintjes bij dus even stilletjes zijn nu. Wat een ervaring! Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt! We trillen over heel ons lijf maar het is echt de moeite! Maken we dit ooit nog wel eens mee? Als de olifanten in de struiken en bosjes zijn verdwenen rijden we weer verder.

Het wordt tijd om Addo te verlaten en rijden richting uitgang. Dan rijden we naar Bluewater Bay waar we nog een nacht gaan verblijven dicht tegen de luchthaven. Als we daar aankomen vragen we of er een carwash in de buurt is. De auto ziet er echt niet uit, zowel vanbinnen als vanbuiten. Normaal is het een witte auto maar is nu eigenlijk oranje! En we weten ook al als je de auto zo afleverd dat ze extra kosten vragen om de auto te poetsen. 

Dus kunnen we daar beter zelf voor zorgen, dat is goedkoper. Nee, hier is dus geen carwash in de omgeving, maar dat is buiten het personeel gerekend. Als we onze bagage uitladen komt een dienstmeisje vragen of we iemand zoeken die de auto kan poetsen? Ja dat zou wel van pas komen. Ze zegt dat ze iemand zal sturen en even later komt er een man aan met een emmer en begint onze auto te poetsen. Voor elk probleem is er hier wel altijd een oplossing! Auto proper, wij blij, en de man die de auto gepoetst heeft, heeft wat bijverdiend dus die is ook blij!

Naar Addo

 

Vandaag een lange rit voor de boeg. We rijden naar Addo National Park. De weg ernaartoe is in het begin wel mooi maar daarna redelijk eentonig. We hebben nog niet ontbeten dus rond 10 uur begint ons maag te grollen, maar er is niks. 

We rijden maar verder. In Jeffry’s Bay stoppen we dan uiteindelijk en gaan iets eten. Jeffry’s Bay is een kustdorpje waar veel zuidafrikaners vakantie komen vieren. Het eten is lekker, een quiche met ‘sampioenen’ en spek. 

We rijden niet naar de Main Gate van Addo, we willen het park in ter hoogte van Colchester. Maar daar zijn natuurlijk juist wegenwerken en we vinden het niet direkt. Na even zoeken vinden we het uiteindelijk wel. Nu Addo in! We zien al meteen enkele warthogs. En even later een olifant! We stoppen om een foto te nemen en plots zie ik achter ons nog een hele grote olifant naderen tot vlakbij onze auto. Maar dan wijkt de olifant af en gaat de bush in. Toch machtige dieren! We zien ook nog zebra’s en natuurlijk de Dungbeetle; een mestkever maar dan wel een grote die niet kan vliegen. Gewoonlijk zijn ze met 2 en duwt één van hen een mestbol verder. Echt grappig om te zien. We stoppen en filmen het harde werk dat de Dungbeetle verzet. In het Main Camp heb ik een Forest Cabin gereserveerd, een houten chalet met 4 bedden en een badkamer en een eethoek. Er is ook nog een klein terras aan. Voor 2 personen is dit goed te doen maar voor 4 is dit toch wel een beetje klein. 

S’avonds gaan we eten in het restaurant van het Main Camp. De prijzen vallen hier goed mee. Wim neemt een steak met Monkeygland saus, iets wat wij niet kennen maar toch heel lekker.

Knysna

 

De zon schijnt dus buiten ontbijten. Dan gaan we Knysna verkennen. Het is weer zonnig en warm. We volgen de borden ‘’The Heads’. The Heads zijn oranje zandsteenkliffen en het water van de zee spat omhoog tegen deze kliffen. Grote golven slaan tegen de rotsen omhoog en gaan dan de lagune in. Geweldig om te zien en je kan hier echt zitten genieten van de natuur. We rijden ook nog de berg op en dan kan je alles van boven bezichtigen. 

Dan naar Knysna zelf. Er is ook een Waterfront met winkeltjes en restaurants. Sjieke boten liggen klaar... om nooit uit te varen? Heel toeristisch. We rijden ook nog naar Leisure Island om nog foto’s te maken van de Heads met vooraan de lagune. Thessen Island is een vakantiedorp en je mag niet overal komen als je er niet logeert. Ok hier hebben we het wel gezien. Terug naar Plett, naar het strand. De zee is heel ruw en de golven zijn groots. Het lawaai dat de golven maken lijkt op gedonder. Maar zo fascinerend! We gaan naar de Dock Lookout, een restaurant met een groot terras met uitzicht op de zee. Een reddingsbootje traint en amuseert zich op de hoge golven en een jetskier waagt zich ook op deze wilde zee! 

S’avonds eten we bij ‘Off The Hook’, vis natuurlijk! Wim neemt Hake (kabeljauw) en ik gegrilde inktvis, alles met fritjes en spinazie en butternut, mmm jammie!

Tsitsikamma

 

S’morgens worden we wakker en doen de gordijnen open, kijken buiten... stormweer! Veel wind! Wat nu? Ik wou een ontbijt klaarmaken en buiten eten maar dat zal niet gaan. Plannen wijzigen. We besluiten naar Tenikwa te gaan, een cat rehab center. Normaal doen we dit niet gauw maar door het stormweer zit er niet veel anders op. En dan zien we toch wat diertjes. We krijgen daar een geleide tour en zien caracals, servals, cheetah (we mogen heel dichtbij komen!), african wild cat en luipaard. Ook nog baboons. Er zijn ook nog meerkatjes maar die zien we niet omdat ze zich verstoppen door de regen. Tegen de middag is het gedaan met het stormweer en wordt het terug warmer. 

We rijden naar Tsistikamma, naar de Suspension Bridge. We betalen R120 (€10,5 per persoon) om het Nationaal Park in te mogen. We parkeren onze auto en dan is het nog 1 km te voet, maar dan wel over trappen op en neer, dus dat neemt wel wat tijd in beslag. Ook nog de nodige foto’s daarbij! Met mijn hoogtevrees is het moeilijk om daar te geraken maar ben heel blij dat het me gelukt is! De emoties en de adrenaline gieren door mijn lijf! Wat voor iemand zo normaal lijkt is voor mij een zware soms onmogelijke opvave. Het is een ruige kust met veel rotsen, aan de andere kant is een bos. Over de riviermonding is een hangbrug. 

Als we terug zijn van de wandeling beseffen we pas dat het al laat is en rijden terug naar onze B&B. Terwijl we rijden begint het donker te worden, dat is niet zo leuk om te rijden er is nergens verlichting. S’avonds gaan we eten in een Portugees restaurant ‘LM’. Wim neemt een kipbrochette met fritjes en ik neem ook kip maar dan in een lichtpikante saus en met rijst. De dag was weeral veel te snel voorbij.

Prince Alfred Pass

 

Op weg naar Plettenberg Bay. Het zonnetje schijnt terug en het is warm. We nemen eerst de N9 richting Joubertina, want we willen over de Prince Alfred Pass. Ter hoogte van het dorp Avontuur nemen we de R339. Het is een gravel road met groen en bergen rondom. We voelen ons in the middle of nowhere. Af en toe hebben we een tegenligger. 

We rijden langs oranjerode rotsen en een riviertje naast de rode weg. We komen aan in een dorpje, De Vlugt, enkele huizen en niets meer. 

We stoppen bij ‘Angie’s G Spot’. Een prachtige plek in het midden van de natuur aan de rivier. Je kan hier eten, drinken en overnachten. Meestal komen hier motorrijders. Het ziet er een heel leuke gezellige plaats uit en vind het spijtig dat we moeten doorrijden. Een hele mooie pas om te doen, we zijn blij dat we deze weg genomen hebben. 

In Plettenberg Bay aangekomen gaan we enkele nachten verblijven bij Robberg 13.. Ze hebben ze een gezellige lapa, een overdekte plek in de tuin met tafel en stoelen en een braai (bbq). Dus gaan we nog naar de winkel voor vlees en groenten. We kopen steak wat hier heel goedkoop is. 

Voor Beeffillet betaal je hier ongeveer €6 de kilo, bij ons is dat €30!

Swartbergpass ... poging 2

 

De volgende morgen besluiten we om toch nog de Swartbergpass te proberen. Vanaf dat er terug veel mist is zullen we terugkeren. Maar als het meevalt rijden we door. Er hangt minder mist in de bergen, nu zien we toch waar we rijden en hoe diep het soms is. Onderweg zien we baboons. We stappen even uit om er foto’s van te maken. Als we verder rijden beseffen we dat sommige stukken hier toch eng zijn, dat hadden we gisteren dus niet gezien door de mist! 

We komen aan de top, waar we gisteren ook waren. Nu rijden we verder. We dalen een beetje en dan weer terug stijgen. Deze kant van de berg is heel spectaculair maar dieper en de weg lijkt smaller. Onder ons zien we de weg met haarspeldbochten liggen. Al goed dat er bijna geen verkeer is! Als we meer dalen verandert de weg met enge dieptes in een mooie kloof. Spijtig begint het stilletjes te regenen, maar toch genieten we van deze mooie rotsformaties. 

Na de kloof komen we in het dorpje Prince Albert. Daar stoppen we even om iets te drinken. Als we verder rijden komen we aan de Meiringspoort, ook een prachtige kloof, maar hier rij je gewoon op de N12. Ook hier is het weer heel mooi en de moeite om er door te rijden. Alleen de regen maakt het iets minder. Na deze kloof stoppen we in het dorpje De Rust voor een kleine hap en een drankje. 

Dan verder terug naar onze lodge.

Swartbergpass

 

Het is bewolkt en miezerig. Maar we riskeren het toch en gaan naar de Swartbergpass. In het begin zien we nog iets maar hoe hoger we komen hoe meer mist en we zien niets! We komen aan de top. Even trekt de mist weg en kunnen we zien hoe mooi het hier is. We besluiten van terug te rijden, we zien toch niets. We nemen de Oude Muragie Road, daar is een waterval, de Vrede Waterval. De weg ernaatoe valt goed mee. Dan moet je verder wandelen over trapjes en brugjes. Oppassen want alles is er nat en glad. De wandeling ernaartoe doet ons goed. Daarna rijden we verder de Oude Muragie Road, een mooi weg. We genieten van de uitzichten ondanks de mist in de bergen. Het is ook niet zo warm, zo’n 20 graden, maar toch al beter dan in België want daar is het -6! Na deze weg komen we uit in De Rust. Daar gaan we iets drinken op een terrasje. Aan de overkant is een ‘bottle store’, een drankenwinkel. Daar gaan we ook nog wat bier en wijn halen en voor Wim natuurlijk de ‘Black Sambuca’. Morgen is het zondag en dan kan je nergens alcohol kopen, zelfs geen biertje! Dus we profiteren ervan en kopen ineens genoeg.

Na De Rust rijden we naar een Private Game Reserve Buffelsdrift. Daar is een heel groot terras dat uitkijkt op het water waar hippo’s zitten. Maar ik denk dat de hippo’s niet thuis zijn. S’avonds eten we terug in het restaurant van de Oude Meul. Wim neemt Bobotie, een typische zuidafrikaanse gehaktschotel en ik kip.

We saw Lola!

 

Vroeg op, we hebben weer een lange dag voor de boeg. Eerst rijden we nog naar het haventje van Struisbaai, daar zou je Stingrays (pijlstaartroggen) kunnen zien. We staan over het water te staren, we zien er enkele in de verte. Er speelt een meisje op het strand, we beginnen met haar te praten en ze vertelt honderduit over de stingrays. We vragen haar naam, ze noemt Lola en woont in Struisbaai. Elke morgen komt ze hiernaartoe, om de stingrays te zien. ‘I got to splash and they come’. En inderdaad, ze ‘splasht’ het water met haar voeten omhoog en de stingrays komen er op af. Ze komen echt heel dichtbij. Gewoon prachtig deze dieren te zien in dit heldere blauwe water. Ze komen of omdat ze denken dat ze eten krijgen, de vissers laten daar de vis achter die ze niet kunnen gebruiken. 

We gaan samen wat vis kopen om de stingrays te lokken. We zeggen tegen Lola dat zij de vis aan de stingrays mag geven. Ze vindt dat een heel goed idee en gaat al met de vis lopen voor ik hem betaald heb! Terug naar het strand maar geen stingrays meer. De vissersbootjes die vertrekken schrikken de dieren af. Een hele zwerm vogels cirkelt boven ons, zij hebben de vis wel gezien. Ze proberen zelfs de vis stiekem te stelen! De stingrays komen nog wel maar niet meer zo dichtbij. We gooien de vis dan maar in het water en alle vogels duiken er op af. Ze gaan met de vis vliegen en dan komen de stingrays weer terug. We kunnen hier nog uren blijven genieten van deze natuurlijke dierentuin, maar we moeten verder, naar Oudtshoorn. In Swellendam stoppen we voor een laat ontbijt. Het is Goede Vrijdag vandaag en we horen veel gezang uit de kerk. We willen gaan zien maar de deuren zijn gesloten en doen het maar niet.

We rijden over de Tradouwspas. Het is spijtig genoeg mistig en zien we niet veel. Maar hetgeen we zien is wel heel mooi. Na de pas komen we weer in een verlaten landschap. En dan zien we een wit gebouw. We stoppen aan ... ‘Ronnie’s Sex Shop’. Al verkeerde gedachte zeker? Oorspronkelijk was dit een winkeltje, maar zonder klanten. Dus schilder je het woord ‘sex’ op je muur en boom! Nu is het een café, je kan er ook eten en een t-shirt kopen. Geen winkeltje meer. Maar we waren daar weer niet alleen, volle bak. In het cafeetje hangen er allemaal BH’s en onderbroeken omhoog, allemaal voorzien met vilstiftteksten. De muren hangen vol met naamkaartjes, enorm veel naamkaartjes. De muren in het wc zijn ook volgeschreven. Wanneer ik sta aan te schuiven in het wc verveel ik me niet!

Verder naar Oudtshoorn. In Oudtshoorn is juist een kunstenfestival bezig, dus ook weer druk. Maar wij overnachten 10 km buiten Oudtshoorn, in de Oude Meul. Het is een boerderij met gastenkamers. Een heel mooie locatie en heel vriendelijke eigenaars. Er is ook een restaurant en s’avonds gaan we daar eten. Ik neem struisvogel en Wim een steak. Heel gezellig en heel lekker.

Easy Peasy, Cape Agulhas

 

Vroeg opgestaan en vertrokken richting Struisbaai. 

We blijven langs de kust rijden, geen autostrade voor ons. De kustlijn is hier gewoon prachtig! Dus stoppen we weer enkele keren om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken. In Betty’s Bay stoppen we om te ontbijten. Eigenlijk is het bijna een lunch. 

Ons maagje goed gevuld rijden we weer verder tot in Hermanus, het dorp om walvissen te spotten maar dan wel in de afrikaanse winter. Dus nu zijn er geen, dat wisten we wel, maar nu we hier toch voorbij rijden, willen we wel eens gaan zien naar de kust van Hermanus. Het is er heel mooi, er zijn vele parkings en zitbankjes speciaal om walvissen te spotten. Zonder walvissen is het hier ook prachtig en we rijden naar de volgende parking met mooi uitzicht. In het dorp zelf is het redelijk druk. Alle terrasjes zitten vol. Er is ook een belgische bakkerij.

Als we verder rijden merken we dat de natuur veel droger word, minder groen. We zouden graag iets gaan drinken maar nergens iets te vinden. Het is hier leeg, weinig bevolking of enig leven te zien.

Na een lange tijd rijden komen we aan een kruispunt in ‘the middle of nowhere’(kruising van de R316 en R326). We zien een ‘padstal’, de ‘Van Brakel Stoor’. We gaan kijken of we iets kunnen drinken. 

We komen binnen in het verleden! Het is een oude boerderij, je kan er allemaal zelfgemaakte producten kopen, zoals koekjes, contituur, biltong (gedroogd vlees), taart, meatpie. De padstal ziet eruit als een heemmuseum met allemaal werktuigen van vroeger, oude meubelen. 

De eigenaresse zegt dat we gerust mogen rondlopen en zelfs achter de toog komen kijken. Het is een aangename verassing na deze lange rit en zeker een aanrader om even te stoppen! Als we verder rijden krijgen we donkere wolken en... regen! 

Als we in Struisbaai aankomen rijden we toch nog naar Cape Agulhas waar de Indische en de Atlantische oceaan samenkomen. Het zuidelijkste punt van Afrika! We maken foto’s en dan word het tijd om naar de Backpacker te gaan, het word alweer donker en tijd om avondeten en slapen. 

In de Backpacker Cape Aghulas worden we hartelijk ontvangen door een vrouw die steeds maar ‘Easy peasy’ uitkraamt. Een hele gezellige Bp, we zijn daar natuurlijk de oudsten, maar dat vinden we niet erg. 

We komen er zelfs 2 belgische meisjes tegen die stage doen in een ziekenhuis. We eten daar s’avonds een pasta met kip en dan naar bedje, we zijn moe.

Cape Point en Cape of Good Hope

 

Weer wakker worden met een schitterend uitzicht op de zee! Zelf een ontbijtje klaarmaken en na het ontbijt op weg naar Cape Point en Cape of Good Hope. Onderweg genieten we al van de uitzichten op de zee. Aan de inkom van het Nationaal Park betalen we R90 (7,8€) per persoon.

Op Cape Point kan je nog met een klein treintje (funicular) naar boven. Aan Cape of Good Hope is er veel volk, er stopt ook nog juist een bus met japanezen, nee hé. Het is er bijna vechten om een foto aan het bord van Cape of Good Hope. Wij zullen wel een beetje wachten tot het wat rustiger is, want de japanezen verdringen elkaar bijna. Ze overdonderen iedereen en gaan gewoon voor andere mensen staan. Met weer die felgekleurde regenjassen! En ze blijven maar foto’s maken, ze stoppen niet meer! Eindelijk zijn ze terug weg en wordt het wat rustiger.

Beetje verderop staan er struisvogels aan het strand. Een mooi zicht, struisvogels aan de zee met een berg op de achtergrond. De zee lijkt zo helderblauw, bijna onwezenlijk en zo mooi. De golven klotsen tegen de kliffen en spatten omhoog. Er is veel wind maar toch is het hier een paradijsje. Spijtig zien we verder niet veel dieren. Overal staan waarschuwingsborden : ‘Don’t feed the baboons, baboons can be dangerous!’. Dat zal niet moeilijk zijn want we zien er geen één. 

We rijden het park terug uit richting Constantia. Daar is een wijnboerderij en volgens de website kan je de wijnkelder bezoeken. Het is een mooie rit daar naartoe. Maar daar aangekomen blijkt dat je de wijnkelder toch niet kan bezoeken. Alleen wat wijn proeven en kopen. Het wordt al laat en we rijden nog naar St. James, daar staan ook nog van die felgekleurde strandcabientjes. 

We krijgen nu wel grote honger en gaan eten in de Barracudas in Fishhoek. We nemen hetzelfde, de special van de dag, kip, calamari, king prawns, veggies, rice, heel lekker! Een aanrader! 

En daarna bedje in morgen vroeg op.

Nog eens Tafelberg

 

We worden wakker met uitzicht op de zee! Zalig! 

We staan vroeg op om op tijd bij de Tafelberg te zijn. Eerst naar de weersvoorspelling zien, want als er te veel wind is gaat de Cable Car weer niet naar boven. Het gaat blijkbaar minder wind zijn dan gisteren dus we gaan het er nog eens op wagen. 

We hebben ook een telefoonnummer gekregen waar je kan nagaan of hij open is of niet. Als we er naartoe bellen is het nog het bandje van gisteren, dat zegt dat de Cableway gesloten is, typisch op zijn afrikaans. We zullen maar vertrekken en we zien wel. Cableway is vandaag open! 

Daar aangekomen blijkt er heel veel volk te zijn, we dachten weer alleen te zijn zeker? Aanschuiven dus, 1 uur! Al goed dat ik online tickets gekocht heb, mensen zonder ticket moeten nog langer wachten! Dan is het aan ons om in die Cable Car te stappen. Scary, een beetje hoogtevrees. Het is een grote Cable Car en hij draait rond terwijl hij naar boven gaat, zodanig dat iedereen rondom kan kijken.

De Tafelberg is hét symbool van Kaapstad. De platte bovenkant is zo’n drie kilometer breed met Devil’s Peak in het oosten en Lion’s Head in het westen. Het hoogste punt op de berg is 1086 meter hoog. Vaak hangen er wolken rond de Tafelberg, die dan ook ‘het tafelkleedje’ worden genoemd. Voor mensen met een goede conditie is het leuk om de Tafelberg te voet te beklimmen. De kabelbaan brengt ons in vijf minuten naar de top van de Tafelberg en vertrekt elke 10 tot 15 minuten. Onderweg hebben we een fantastisch uitzicht op de berg en op Kaapstad. Eenmaal op de top zijn er diverse uitgestippelde wandelroutes, 

waaronder:
- Dassie Walk, met spectaculaire vergezichten naar het noorden, westen en zuiden;
- Agama Walk, waarbij een fraai uitzicht heeft over Kaapstad en het Kaap Schiereiland;
- Klipspringer Walk, waarbij u langs de rand van de Tafelberg en het Platteklip Ravijn loopt. We genieten van de wandeling en de uitzichten. We zien ook enkele Kaapse klipdassies, een soort knaagdiertje. Er is veel volk maar wat wil je. Wat opvalt veel aziaten met bontgekleurde kleding en daarop niet bijpassende bontgekleurde sjaaltjes. En maar foto’s maken, maar alleen van elkaar en niet echt van de omgeving. Eén van hen heeft een knalroze regenjas aan met kap en al terwijl het 30 graden is...? We genieten verder van dit wereldwonder en dalen dan terug af met de Cable Car. Een heel leuke ervaring rijker rijden we verder. 

Eerst langs Camps Bay, het stranddorp voor de rijkere klasse, het is er mooi maar veel te druk voor ons. Dan komen we aan in Hout Bay. We stoppen aan 2 huisjes die half onder het zand zitten. Terwijl we foto’s maken stopt er nog een auto. De man spreekt ons aan, een zuidafrikaan en zijn vrouw uit Potchefstroom. Hij vraagt van waar we zijn. Ik zeg dat we uit België komen, ik denk België is niet zo bekend, maar, ‘oh België’, daar was hij al geweest! In Brugge en Brussels en ze vonden het daar zo mooi! Maar in de winter willen ze toch wel niet komen naar België, ze durven niet, veel te koud! Ze raden ons aan om Fish & Chips te gaan eten, wat we eigenlijk wel van plan waren. 

Hout Bay staat bekend om zijn Fish & Chips. We moeten hem maar volgen, hij weet de beste plek. We stoppen bij ‘Fish On The Rocks’, vlakbij het water. We eten daar op het terras samen met het zuidafrikaans koppel en vertellen ondertussen over België en Zuid Afrika. De vis is vers van de boot, maar de chips daar kennen ze toch niet veel van. Ze zijn niet zo goed gebakken.

We rijden verder naar Chapmans Peak Drive, een mooie route. Een weg langs de kust, soms spectadulair uitgehouwen in de rotsen. Je betaalt 3 € tol om over deze weg te rijden. We betalen het graag want we begrijpen dat aan deze weg veel onderhoud is. Hij is ook niet altijd open.

We komen voorbij Noordhoek, met een heel breed strand. Aan de kant van de weg zien we een reclamebord van ‘Monkey Valley Resort’ en rijden er naartoe om iets te drinken. Een zalig groot houten terras met zicht op zee en groen rondom. Nu genieten van ons drankje! 

Daarna rijden we nog even naar het strand van Fishhoek. Het is een mooi strand met bergen rondom. Op de zee veel surfers. Er staan ook van die typische strandhutten in verschillende kleuren. 

Dan nog even naar de winkel, een Superspar, want we koken eens zelf vandaag. Eerst wat lekkere hapjes en dan een spagetti. 

Het is weeral tijd om in ons bed te kruipen want morgen is de dag weer veel te kort!

Tafelberg, V&A Waterfront

 

Vroeg op! 

Zelf een lekker ontbijt gemaakt, op z’n zuid afrikaans natuurlijk ; spek en eiers en tamaties! Dan vertrekken we naar de Tafelbergroad via de Ou Kaapse Weg. We gaan de kabelbaan nemen om op de Tafelberg te kunnen. Ik heb de tickets al online gekocht, dus moeten we niet aanschuiven aan het loket voor tickets. We volgen de borden ‘Table Mountain cable car’. We zijn er bijna en dan zien we een bord ‘Table Mountain cable car CLOSED’. Dat meen je niet hé! We rijden verder om eens te zien waar we moeten zijn om de cable car te nemen. Een vrouw spreekt ons aan en zegt:’Jullie hebben pech!’ (maar dan wel in het engels). Ja, dat weten we ook wel dat we pech hebben : ‘Cable car is closed because of the wind’.

Het is wel heel veel wind en dan zitten we nog niet op de berg! Wat moet dat daarboven dan zijn? Ok andere plannen. We rijden naar Signal Hill, een uitkijkpunt over Cape Town en een mooi uitzicht op de Tafelberg en Lions Head. We voelen ons een echte toerist want er lopen veel japanezen rond met hun kodakskes. We genieten van het uitzicht en maken wat foto’s. Dan rijden we richting V&A Waterfront, we willen er toch eens rondwandelen. We parkeren de auto in een ondergrondse parking dichtbij. Het Waterfront is heel gezellig; straatmuzikanten en veel terrasjes en restaurants. We lopen ook voorbij het restaurant ‘Den Anker’, een belgisch restaurant. Maar daar gaan we nu zeker niet binnen! We gaan op een terrasje lekker genieten van de zon en een glaasje.

Dan rijden we verder naar de ‘Green Market Square’ een markt met veel handwerk en veel souveniertjes. Maar we vinden nergens parking! We rijden enkele rondjes maar vinden niets, zelfs de ondergrondse parkings zijn rondom de markt allemaal volzet! We zijn hier weer niet alleen! Spijtig, maar ander plan dus.

Op naar Bloubergstrand, daar kan je mooie foto’s maken van de Tafelberg met op de voorgrond de zee en het strand. Dit uitzicht zie je veel op postkaarten, dus proberen we ook zo’n postkaartfoto te maken. Het is er prachtig! Maar er is weer zoveel wind, het zand snijdt in onze blote benen. Het is schitterend zonnig weer maar de wind maakt het minder aangenaam.

Dan weer verder naar Muizenberg, ook al zo’n postkaartbestemming! De strandhutten! Het heeft wel iets al die verschillend gekleurde strandhutten en het strand is zo goed als verlaten. Het word al avond ondertussen en hier ook weer die wind waar de ‘Cape Peninsula’ bekend voor staat. We hopen dat er morgen minder wind zal zijn en we de Tafelberg op kunnen.

Eerst nog wat boodschappen, wijn en bier natuurlijk en ander lekkers.

Terug in ons appartement maken we lookbroodjes en drinken we een aperitief. Dan gaan we eten in de ‘Barracudas’ een restaurant aan de zee in Fishhoek, niet ver van ons appartement. We bestellen een Cordon Blue en een Barracudas Platter (visschotel), alles met groenten en fritjes. Heel vriendelijke bediening en heel lekker eten. Ze hebben per dag ook ‘Specials’. Dus hier komen we zeker nog eens terug! Goed gegeten, nu nog een douche en slaapwel...

Cape Town Zuid-Afrika

 

Eindelijk landen we dan in Cape Town. Ik kan het nog altijd niet geloven, we zijn er! De luchthaven is niet zo groot. Eerst onze baggage en de auto en dan naar het appartementje dat we voor 4 nachten huren. Wel niet echt in Cape Town zelf maar in Fish Hoek. Het lijkt ons een goede uitvalsbasis om alles te zien wat we willen zien.

Het appartement heeft een prachtig uitzicht over de baai van Fishhoek. Na onze baggage afgezet te hebben rijden we naar Simonstown. Daar zouden pinguins op het strand zitten. Het strand is Nature Reserve dus we moeten R45 (€3.75) per persoon betalen. En inderdaad het zit er vol pinguins! Ook veel toeristen natuurlijk. Maar het is toch een ervaring om deze pinguins hier te zien rond huppelen. De meeste slapen of zonnen, staan stil rechtop of liggen in het zand. Rustige dieren. Er zitten ook veel kleintjes tussen die aandacht vragen. Dan rijden we wat verder naar Boulders Beach waar ook nog pinguins zitten. Er zijn in Simonstown 2 stranden met pinguins. Boulders Beach is echt een mooi strand, een klein paradijsje! We zien hier ook nog dassies rondlopen. We genieten van dit strand en zijn pinguins. Het zijn toch wel rare beesten maar ook wel nieuwsgierig.

Eerst nog naar de winkel, de Superspar. Wat inkopen doen voor de eerste dagen om ons ontbijt zelf klaar te maken.

Dan rijden we naar Kalk Bay, een vissersdorpje. In het kleine haventje zien we zeehonden zwemmen! Kleintjes maar ook een hele grote! Waw! De zee is wild, veel te ruig en er is veel wind. Het word ook al donker en is niet meer zo warm.

We stappen het ‘Live Bait’ restaurant binnen om onze honger te stillen. Zij hebben tafeltjes met zicht op zee, maar die zijn al gereserveerd natuurlijk! Spijtig maar het is eigenlijk toch al donker, dus je ziet niets meer, alleen af en toe het water van de golven die tegen de vensters omhoogspat.

We bestellen Hake & Chips (vis) en Paprika Calamari, mmm lekker! Een aanrader! We komen misschien nog wel terug. Nu ons bedje in, we zijn moe.

Kaapstad naar Port Elizabeth

Vroeg op om onze reiszak nog te pakken. 

 

Om 15 uur 30  is onze vlieger naar Londen en dan naar Cape Town! 

En dan... om 10 uur 30 1 een sms : ‘your flight is cancelled’! 

Aaaahh nee! Het is niet waar hé! Ik zie onze vakantie al in rook opgaan! Stressssssssss! Wat nu? Bellen naar British Airways, daar is het natuurlijk altijd bezet. 

Dan de site raadplegen’check my trip’en daar vernemen we dat onze vlucht inderdaad gecancelled is! Even later vernemen we via dezelfde site dat er al voor een andere vlucht is gezorgd! Nu vliegen we met Lufthansa over Munchen. 

We vertrekken wel iets later maar als we er maar komen hé. Al met al een hele goede vlucht gehad met goede overstap, ook nog rookruimtes in Munchen. Niet voor mij hé. 

We konden onze zetels wel niet meer kiezen, maar het is allemaal goed meegevallen.

Terug naar Montenegro

 

De volgende morgen willen we vroeg vertrekken want we moeten de grens terug over naar montenegro. 

Als we de auto inladen komen de eigenaars afscheid nemen. Een man die wat engels kan probeert te vertalen. Op den duur staat er weer een hele hoop mensen rond ons. Als we doorrijden zwaaien ze ons uit! We gaan nog tanken om onze laatste albanese geld, Lek, uit te geven.

Aan de grens is het weer aanschuiven. Ondertussen komen er kinderen geregeld bedelen. Het lijken zigeuners. Kinderen met baby’s op hun arm bedelen. Een jongen duwt een rolstoel met een kind in, het kind vraagt geld...

Het is erg! Langs de kant van de baan is een soort kampement opgeslagen waar de ouders liggen te slapen of de vaders aan het kaarten zijn. Moeders duwen hun kinderen richting de lange rij auto’s om te bedelen, ze wijzen zelfs bepaalde auto’s aan. Dit is echt niet normaal. Wat een opvoeding! Baby’s dienen hier om toeristen medelijden te laten krijgen en zo een inkomen te hebben! 

We doen ons raam dicht en doen alsof we ze niet zien, zo zijn ze het snelst terug weg. Dat is erg maar anders raak je er niet meer vanaf en blijven ze aan je auto plakken!

Eindelijk de grens over! Onze maag begint al goed te knorren, het is al 12 uur. Dus stoppen we aan een restaurantje en eten we omelet met kaas, paprika en gerookte ham apart.

 

Draak der Albanezen

 

De volgende dag ontdekken we de omgeving rond Velipoja en we mijden het drukke strand. 

De omgeving is mooi; veel groen met hier en daar een huisje en altijd bergen op de achtergrond. Een brede rivier doorkruist dit gebied. Koeien en schapen grazen langs de kant. We komen aan een verlaten strand in Baksi-Rrollj, ja dat bestaat hier! Er is een restaurant en men kan hier ook een strandstoel en een parasol huren. Maar veel volk is hier niet. We eten hier een pizza en een bordje kaas en drinken koffie en water, alles tesamen 5€.

Terug in Velipoja laten we onze auto kuisen. De jongens vragen er 300 Lek (2.1€) of 3€ voor. Zijn wisselkoers klopt niet echt dus betalen we in Lek dat is goedkoper!

Het valt ons ook op hoe weinig mensen engels kunnen.

Later in het hotel krijgen we weer een kado; een beeldje van Skenderbeu (of ook Skanderbeg) hij is de nationale held van de Albanezen, die vooral bekendheid verwierf als bestrijder van het Ottomaanse Rijk. Als leider van een verbond van Albanese edellieden boekte hij in een reeks veldslagen opmerkelijke resultaten, die hem de eretitel Draak der Albanezen opleverden.

Velipoja

 

We rijden eerst nog een ritje naar Puke, gewoon om wat te verkennen. Puke zelf is een dorp met winkels, cafés, restaurants. Maar verder niet veel te zien. We drinken iets op een terras en staan weer versteld van hoe belachelijk goedkoop het hier wel is!

Dan naar Velipoja. Onderweg is er toch wel altijd iets te zien; een varken wordt geslacht aan de kant van de baan! Het zal wel vers zijn zeker!

Velipoja ligt aan de kust. Het is een badplaats met vele toeristen, albanezen willen ook op het strand liggen hé, juist als bij ons. Het is er te druk voor ons.

We hebben er een klein ‘hotel’ gevonden. De eigenaar verwelkomt ons, spijtig genoeg spreekt hij geen engels. Het is een heel ruime kamer met een terras. Er is geen wc papier en met gebaren proberen we dat duidelijk te maken. Grappig! 

Even later komt de eigenaar met zijn vrouw een heel groot pak wc papier en zeep brengen. Nog even later brengt hij 2 glaasjes raki, straf spul. Er is nog een man bij die wat engels kan. Dus zo kunnen we nu wat communiceren. Op den duur staat er al een hele bende in onze kamer en op de gang. 

Blijkbaar nog nooit witte belgen gezien! Wij zijn de eerste belgen in het hotel. 

Het is Wim zijn verjaardag en even later krijgt hij een verjaardagskaart en 2 armbandjes van Albania. We krijgen ook nog plastieken sloefkes om aan te doen. Amai, dat regent hier kadokes! 

S’avonds trekken we het dorp in om te eten. Het strand ligt vol, net een mierenhoop. We eten lekkere kip dat is al lang geleden. Waar we hiervoor zaten konden we dat nergens krijgen. In het dorp wordt gefeest en gedanst op traditionele muziek. We willen wel blijven maar de muziek staat loeihard dat het pijn doet aan onze oren!

Lake Shkodra

 

We gaan eindelijk zwemmen in het meer. 

Het water is gewoon warm! Niet verfrissend. 

Het is wel een mooie plek, het meer met de bergen op de achtergrond. We lopen verder het meer in maar het word ook niet diep, we blijven tot ons middel in het water staan.

Boga

 

We rijden verder naar Boga. 

Het is een weg naar Theti in de bergen. Maar zo ver kunnen we niet met onze auto, dan heb je een 4X4 nodig. Maar de weg naar Boga is al de moeite! 

We rijden in een vallei met op de achtergrond hoge bergtoppen. Een schilderij! In Boga aangekomen gaan we iets drinken en eten op een terrasje. De jongen die ons bedient kan een beetje engels. Hij vraagt of we een taxi-jeep willen naaar Theti, voor 50 € heen en terug. Spijtig dat het al zo laat is anders zouden we het doen. Het is 2 uur op en nog eens 2 uur terug. Hij verhuurt ook kamers zegt hij maar we hebben al een onderkomen.

Terwijl we er zitten stoppen er een bus met tsjechen. Zij gaan blijkbaar wandelen in de bergen. Een oude truck staat klaar om hen de bergen in te brengen. Op de truck staat reklame van een firma in Gent! Iedereen kruipt vanachter in de laadbak en ze vertrekken. De moeite om te zien! Wij rijden terug.

Geld halen in Shkodra

 

Eerst gaan we op zoek naar geld. 

We rijden naar Shkodra, het is er heel druk voor een zondag. Er rijdt een hele stoet van wagens voor een trouwer voor ons. En maar toeteren en lawaai maken! We stoppen aan dezelfde bank als 2 dagen geleden en nu krijgen we wel geld: 30000 LEK (214€) is het maximum dat we kunnen afhalen, 

We voelen ons rijk! Oef, we kunnen nog even blijven. Het is hier echt heel druk, alle winkels zijn open. Aan de kant van de straat kleine kraampjes die benzine verkopen voor de brommertjes, vrouwtjes die op de grond zitten en wat kleding verkopen. 

Een gezellige drukte. Veel fietsers die gewoon in de verkeerde richting rijden. Iets verder zien we weer een mooie bruid op straat. Zondag en trouwen.

Als we verder rijden stoppen we bij enkele tankstations maar nergen nemen ze een betaalkaart of kredietkaart aan, alhoewel ze er reclame voor maken. Only cash! 

Onderweg komen we weer een stoet voor een trouw tegen! Met veel getoeter en lawaai. Ik neem er foto’s van en ze laten weer blijken dat ze het leuk vinden. Nog meer lawaai! Zo komen we die dag wel zo’n 5 stoeten tegen.

 

Schuilen in het restaurant

 

Terug aangekoman aan de camping gaan we naar het restaurantje. 

Het regent nog altijd! Iedereen wilt natuurlijk binnen zitten en er is geen plaats. Wat extra tafels binnen en we gaan samen met een ander koppel, Tjalling en Phoebe met hun kleine baby ( zij franse, hij nederlander, maar wonen in Schotland) aan een tafel zitten. 

We hadden elkaar al op de boottocht ontmoet en we zaten samen in het onweer op het terras. Van 4 uur s’middags zitten we daar, te babbelen, wat drinken, wat eten, nog wat drinken, nog wat eten... Meer kunnen we nu niet doen. 

We zitten daar tot s’avonds en moeten uiteindelijk maar 20 € betalen! We gaan vroeg slapen. En we slapen lang deze keer, tot half 9! 

En eigenlijk is dat heel vroeg, in België draai ik me dan nog eens goed om op een zondagmorgen.

Trouwen in een storm

 

Na de boottocht gaan we nog met een paar mensen onderweg iets eten, we hebben nog niet gegeten. 

De chauffeur zet ons af aan een restaurant met uitzicht op een meer. Er is ook juist een trouwfeest aan de gang. We hebben hier trouwens al veel trouwers en trouwstoeten gezien. Precies een nationale hobby! Een paar oude vrouwtjes zijn nog heel traditioneel gekleed.

Terwijl we aan het eten zijn begint het ineens te onweren. Serieus stormen! Donder en bliksem en gieten! Er gaat vanalles vliegen en iedereen komt in het midden van het terras staan voor toch wat te schuilen. Wij schuiven ook op met onze tafel. En eten rustig verder

terwijl we het onweer gade slaan. Ik film de mensen van het trouwfeest en ze vinden het wel leuk, ze gaan poseren. Ik maak ook nog wat foto’s van hen. Ze reageren heel positief.

 

 

Komani Lake

 

We hebben een boottour geboekt op het Komani Lake. We hadden er een filmpje van gezien op you tube en dit willen we echt niet missen.

Dus vroeg op en om 8 uur vertrekken we met 3 auto’s (niet die van ons) en nog andere mensen van de camping. Onze albanese chauffeurs rijden hard! Het lijkt wel een rally! Zeker hier met die bochten en smalle baantjes. Het laatste half uur zien we bijna geen mensen of auto’s meer. Hier en daar een huisje of boerderij. Na 1.5 uur komen we aan in Koman.

De boot ligt al voor ons klaar, het is een ijzeren boot met wat bankjes. Het is vandaag niet zo heet en zelfs bewolkt. We kunnen vooraan in de boot zitten en genieten van deze tocht.

Lake Koman is een grote lange kloof die door een stuwdam te bouwen nu een brede rivier heeft gevormd. Een lange rivier tussen een kloof. Hier vaart ook een taxiboot éénmaal per dat op en neer (3 uur enkele richting) om de lokale bevolking van “publiek” transport te voorzien. Vroeger vaarde hier ook een car ferry, dan kan je met je auto naar de andere kant van de kloof. Maar sinds er een weg is aangelegd is rond de kloof was deze niet meer rendabel. Wat we wel spijtig vinden want anders hadden we met de auto deze trip gedaan en dan aan de andere kant enkele dagen gebleven. Daar blijkt een mooie vallei te zien, de Valbona Vallei. Daar zullen we ooit voor moeten terugkomen!

Terwijl we varen zien we hier en daar een huisje aan de oever. Ongelooflijk dat je hier kunt wonen, zo afgelegen. Maar je krijgt er wel een mooi natuur voor terug. Hoge bergen en kliffen en je kan in het water gaan zwemmen. Mensen leven van visvangst en telen zelf hun groentjes hier aan de kant van de rivier. Kindjes die ons opmerken zwaaien naar ons. Als we voorbij een mariabeeld in de rotsen varen maken de albanezen die meevaren een kruisteken.

Lake Skhadar

 

We komen aan in Virpazar, onze uitvalsbasis voor Lake Skhadar. 

Als we Virpazar binnenrijden staan er mensen folders uit te delen om toch maar bij hen te komen overnachten, of ze roepen je toe. Maar we hebben al een adresje. Onze gastheer verwelkomt ons maar hij kan geen woord engels of wat dan ook wat verstaanbaar is voor ons. 

We krijgen een ruime kamer met terras en mooi uitzicht op het Lake. Hij vraagt of we een boottrip willen doen en belt een vriend op. Deze vriend kan wat engels en duits. We spreken af dat we de volgende dag om 8 uur vertrekken.

Samen met een frans koppel doen we de boottocht. De boot is zeer ruim voor ons vieren. Het is een boottocht van 2 uur op het meer van Skhadar. Het is al warm en we kunnen even in het meer springen om wat af te koelen maar het water is ook warm! 

Nadien gaan we nog een ritje maken in de bergen naar een dorpje Rijka Crnojevica. De weg ernaartoe loopt hoog op de berg langs het Skhadar meer. Mooie uitzichten maar dus weer enge dieptes en hier in Montenegro kennen ze precies geen vangrails! 

Het dorpje op zich stelt niet veel voor. Er komen bussen aan met toeristen. En het is er heel warm. Dus wij terug.

Albanië

 

We vertrekken vroeg uit Virpazar. 

 

We gaan naar Albanië en moeten dus een grens passeren wat misschien wel wat kan duren. We nemen de weg naar Godinje, Ostros en dan Vladimir. Sprekende namen hé. De helft van de weg is een smalle baan tegen de bergwand, met weer diepe afgronden, geen vangrails, maar wel mooie uitzichten over het meer. Vanaf Ostros is het een weg tussen de bossen. 

We hebben nog niets gegeten en stoppen aan restorant Panorama. We nemen daar een ontbijt. De eigenaar is een albanees! Hij verhuurt hier ook kamers. Ter hoogte van Vladimir nemen we de afslag naar de grens. We hadden het al gevreesd, we kunnen aanschuiven.

Na de nodige papiercontrole zijn we in Albanië! Het land van de maffia!

Aan de andere kant van de grens is het nog langer aanschuiven.

Langs de weg loopt een helderblauwe rivier. Mensen zwemmen in de rivier! De eerste indruk is al goed! Nu onze weg nog vinden naar Camping Lake Skhodra Resort. We rijden niet op gps, de hele reis al op kaart. En er staat hier niet veel aangegeven maar het lukt. In Skhoder aangekomen gaan we eerst op zoek naar een bank, voor wat albanese LEK. 

We rijden door een lange straat met een gezellige drukte; allemaal kleine winkeltjes en bars en restaurants. Auto’s rijden waar ze kunnen of willen. Veel fietsers tussen de auto’s door. Een vuilbak aan de kant van de straat staat in brand. Onderweg zien we op straat paard met kar, veel mensen met een brommer of op de fiets. Koeien en schapen op de weg. Oude vrouwtjes nog heel traditiioneel gekleed.

We stoppen aan een bank en ik probeer geld af te halen... Niets! Het werkt niet. Op naar de volgende. We proberen 4 banken en krijgen nergens geld uit de automaat! We hebben nog wel wat euros, we zien wel. 

Op naar onze camping Lake Skhodra. We slapen hier 3 nachten. We hebben hier een grote tent met bed in en zeteltjes en een ventilator. Heel dicht bij het meer. We zijn redelijk vroeg dus we gooien onze spullen in de tent en rijden nog een ritje naar Perkal. De weg ernaartoe volgt een rivier. Ook hier zien we weer mensen die zich verkoelen in het helderblauwe water van de rivier. 

Het is hier prachtig, nooit gedacht dat het hier zo mooi zou zijn. We rijden nog wat verder en aan een café naast de rivier stoppen we. De mensen kunnen geen engels maar er zit een man op het terras die in Engeland woont (wel van albanese afkomst). We kunnen aan hem vragen wat we willen en hij vertaalt.

Er springt een koe in de rivier. Wim neemt de camera om een foto te nemen. De mensen op het terras vinden het grappig en lachen ermee. Ja wij zien niet alle dagen een koe in de rivier springen! Ze willen ons vanalles vragen en vertellen en die ene man moet alles vertalen. We betalen voor 2 drankjes hier 1.40 €!

Het wordt al laat dus we keren terug. We eten in het restaurantje van de camping. We proeven het al, dat is hier weer heel lekker!

 

Tara Kanjon, Moraca Kanjon

 

Eerst een ontbijt in het hotel en dan vertrekken we weer voor een hoop natuur te verkennen. 

We rijden langs de Tara Kanjon. Een lange canyon en de grootste in Europa. We stoppen ook even aan de Tara Most, de Tara brug, zo hoog! 

Na de Tara Kanjon komen we aan de Moraca Kanjon. Deze is niet zo groot maar we kunnen er meer van zien.

Durmitor NP

 

Als we verder rijden komen we aan een weg die langs de rivier de Piva loopt. 

Het blauw van het water steekt weer fel af tegen het groen van de bomen op de bergen. Dit hadden we niet verwacht, het is hier zo mooi! Dan maken we een afslag naar Zabljak. De baan wordt smal en eng. Vele bochten en altijd naar omhoog. Veel tunneletjes maken het nog enger. Een spectaculaire weg niet voor mensen met hoogtevrees als ik! Overleef ik dit wel? 

Pff eindelijk zitten we op de berg en geen afgronden niet meer. In Trsar stoppen we aan een bar restorant die daar zo ineens in “the middle of nowhere” staat. Eventjes alles wegspoelen met een drankje. En dan weer verder hopend geen enge afgronden niet meer.

We rijden Durmitor NP in. Waar ik voor vreesde.... dus wel weer dieptes! Maar het is hier wel ongelooflijk mooi! De weg is smal, veel te smal, en slingert langs de bergen heen. Al goed komen we niet te veel tegenliggers tegen. Af en toe koeien of schapen op de weg. Hier en daar een boerderij. Zo afgelegen! Zo puur! Zo verlaten en leeg.

Eindelijk komen we aan in Zabljak, het was een lange rit. Het is later dan verwacht, maar met zo’n baantjes kan je natuurlijk niet hard rijden. Het was een prachtige rit. We gaan nog lekker eten in het restaurant van MB Hotel. We kunnen nu betalen in euro.

Montenegro

 

Mostar zit erop en we vertrekken richting Montenegro. 

Bosnië heeft ons aangenaam verrast! Mooie natuur en heel goedkoop. We rijden nog een heel stuk door Bosnië. Onderweg weinig huizen of mensen, zelfs weinig auto’s. Veel vlinders! Het is hier rustig, een beetje te rustig want we kunnen onze laatste Bosnische marken niet meer uitgeven aan een drankje of een hapje.

We staan aan de grens met Montenegro. Pascontrole aan de Bosnische kant. Dan moeten we een brug over. Een ijzeren brug met een houten wegdek. Een brug die betere tijden heeft gekend!

Dan pascontrole aan de Montenegrijnse zijde. Hier moeten we voor de eerste keer ook onze autopapieren laten zien en krijgen zelfs nog een stempel in onze pas!

 

Het meer van Jablanica

 

Smorgens gaan we terug naar de Old City. 

Nu gaan we wat verder wandelen. Nu zien we alles overdag. Mostar is echt de moeite, prachtig! Ik ben blij dat we toch naar hier zijn gekomen, ondanks de hitte. 

Op een terras met uitzicht op de bekende brug drinken we een fris drankje en rusten we wat uit. 

Later op de middag rijden we naar het meer van Jablanica. De weg ernaartoe loopt langs de rivier de Neretva. Een helder blauwe rivier, wat een mooie natuur! De felle blauwe kleur van de rivier en het meer onstaat eigenlijk door de ondergrond dat karst is. Een lichtgekleurd, bijna wit gesteente. 

Je vind dit ook terug in Kroatië en Montenegro.

Aan het meer genieten we op een terrasje. Er varen zelfgemaakte houten vlotten met daaronder olievaten om te blijven drijven.

S’avonds gaan we weer lekker en goedkoop eten in Mostar.

Mostar

 

In Mostar even zoeken naar ons ‘Pansion’. Ik vraag aan de bakerin die op straat zit of ze misschien dit adres weet. 

Nee ze weet het niet en raad een ander pansion aan! Oei de bakerin die reklame maakt voor een pension. Uiteindelijk vinden we het wel. We worden vriendelijk ontvangen door de gastheer. Hij rijdt onze auto naar beneden om vlak voor het pansion te staan. 

We gaan naar onze kamer kijken en het blijkt dat deze op de 4^de verdieping is, zonder lift en ook zonder balkon! Ik had toch kamer met balkon gereserveerd! Ik zeg hem dat ik altijd kamer met balkon reserveer. Hij begint te twijfelen en uiteindelijk krijgen we een kamer op de 1^ste verdieping met balkon. Stel je voor dat je alle dagen die trappen moet doen, een paar keer per dag en dat in 40 graden!

We springen het kleine zwembad in want het is hier zoooo warm! We doen wat onnozel met 2 italiaans kinderen.

Na de douche wandelen we naar de Old Town om de brug te zien. Na wat foto’s van de brug beneden aan de rivier wandelen we de Old Town binnen. Het lijkt alsof we de geschiedenis binnenwandelen! We denken ook aan het wrede verleden, maar het is hier echt de moeite! Mooi!!

We gaan nog iets eten in een "sjiek" restaurant en we betalen 15 euro voor eten en drank!

 

Naar Bosnië

 

We ontbijten om 8 uur en laden alles in om te vertrekken naar Mostar, Bosnië. 

We nemen afscheid van onze lieve gastvrouw, misschien komen we hier nog terug! We rijden langs de mooie kustweg. Aan de eerste grens Kroatië – Bosnië mogen we bijna zo doorrijden. We gaan hier tanken want het is hier goedkoper. Dan terug grens Bosnië – Kroatië, zo doorrijden. We verlaten nu de kustweg om het binnenland in te rijden. Terug aan de grens Kroatië – Bosnië. Hier moeten we langer aanschuiven. Een lange file voor ons en het is hier zo warm. Eindelijk in Bosnië.

We zijn nieuwsgierig naar het avontuur dat ons te wachten staat. Oderweg stoppen we in een groot dorp om geld af te halen. Het zijn hier Bosnische Marken en dat hebben we nog niet. Nu we geld hebben gaan we onderweg iets drinken. 

Voor 2 consumaties betalen we 1.75 € (2.50BAM)! Wat goedkoop! Dat valt al heel goed mee. 

We rijden weer verder richting Kravice Falls, in Studenci. We verwachten niet dat het daar druk gaat zijn omdat we onderweg ook niet veel verkeer hebben gezien. Maar daar aangekomen valt het tegen! Er staan bussen! We parkeren en lopen naar beneden. Er is enorm veel volk, het is ook zondag. 

Bosniërs zoeken ook maar verkoeling en hier kan je zwemmen met een prachtig decor! De watervallen zijn echt de moeite maar het is hier veel te vol. We drinken iets en staan weer versteld hoe goedkoop het is, zeker deze locatie.

Spijtig dat er zo veel mensen zijn. Als we willen doorrijden zien we nog altijd volk toekomen!

Verder naar Mostar. Onderweg stoppen we om iets te eten. Ik bestel kipfilet met fritjes en Wim Cevapi (worstjes). Nog wat drank erbij en we moeten 11 euro betalen!

Old Town Dubrovnik

 

Het belooft weer een warme, zeg maar hete dag te worden! 

S’morgens om half 8 een tas koffie en richting Dubrovnik ‘Old Town’. Onderweg moet Wim natuurlijk nog hier en daar stoppen om een foto te maken. We hebben een tip gekregen van iemand dat in ons pansion logeert. We moeten parkeren aan de haven waar de cruise schepen liggen, parkeren is hier veel goedkoper. En dan een bus (nr 8) nemen naar ‘Exit Cable Car’, bus is 12 kuna per rit. Dan sta je bovenaan Old Town en zie je de muren en kan je de trapen af lopen. Een goede tip, want die trappen hadden we in de warmte toch misschien niet gedaan.

Old Town Dubrovnik is echt wel de moeite! Spijtig dat er zoveel volk is! We krijgen wat honger en gaan op een terras zitten en we bestellen iets. Wim krijgt eitjes met spek en ik een grote pistolet met salami, kaas, sla, tomaat, ham,... De prijzen vallen hier nog goed mee voor zo’n toeristisch stadje! Ik denk dat Antwerpen veel duurder is!

Rond 6 uur gaan we lekker zwemmen aan het baaitje in Orasac. Er is meer volk, maar het is dan ook zaterdag en kroaten gaan dan ook naar de zee. Wim probeert de zonsondergang te fotograferen. En dan gaan we terug eten in bar Hawai, omdat het er vorige keer zo lekker was! Het is er ook druk! We moeten even wachten op een tafel. Maar het is het wachten meer dan waard!

Morgen richting Mostar.

 

 

Otok Korcula

 

Volgende dag vroeg op. 

We gaan een rit maken naar het eiland Korcula. We rijden eerst naar Ston. Onderweg gaan we naar de winkel voor brood en kaas en paprikasalami. Even later vinden we een leuke picknickplek en eten we ons broodje op. Aen picknick met een geweldig uitzicht op zee en eilandjes! We rijden tot in Orebic. Daar gaan we de ferry nemen. Er staat al een hele rij aan te schuiven en onze moed zakt al wat. Zeker in deze warmte. We gaan toch een ticket halen en aanschuiven. Het gaat toch goed vooruit en we mogen de ferry op met de auto. Een kleine overtocht van 12 minuten naar het eiland Korcula. Vanop de boot heb je een mooi zicht op het vasteland. Dorpjes met hun kerk en daarachter de bergen. We gaan niet naar Korcula-stad maar maken een rit over het eiland zelf. We vinden een verlaten baaitje waar we iets drinken en ook nog aan de praat geraken met een ... belg!

Op Korcula zijn er veel wijngaarden. Overal staan borden om wijn te proeven en te kopen. We zouden graag proeven maar we moeten nog rijden in een ‘vreemd’ land. Ook veel olijfbomen hier, dus ook olijfolie wordt hier gemaakt.

Weer wat verder stoppen we om de kleine honger te stillen. We nemen 1 pizza voor ons 2. Niet omdat we gierig zijn maar dit word veel gedaan en zo een grote honger hebben we niet.

We nemen terug de car ferry waar we nu bijna niet moeten wachten.

S’avonds eten we in ons ‘pansion Moretic’. De gastvrouw heeft lekker eten klaargemaakt maar veel te veel! Nog wat na praten met andere gasten en dan tijd om te gaan slapen.

Rondje Kroatie, Bosnie, Montenegro en Albanie

 

Kroatië, Dubrovnik

Om 8 uur vertrokken met de auto naar Dusseldorf. Daar aangekomen parkeren we onze auto op een parking dicht bij de luchthaven. Onze auto blijft hier staan voor 15 dagen.

De vlieger op en op 2 uur staan we in Dubrovnik! Dan nog onze huurauto en we kunnen vertrekken. Maar... we zitten nu wel in een zuiders land en alles gebeurd veel langzamer! 

We keuren “onze auto” en zien dat de reserveband plat is, probleem! De man van het verhuurkantoortje springt in “onze auto” en zegt dat hij snel zal terug zijn. Daar staan we dan. Maar inderdaad, een kwartiertje later is hij terug en we hebben een andere reserveband! We kunnen vertrekken.

Op naar ons eerste adresje. Onderweg genieten we al van de mooie natuur en gaan we er al ene drinken. Een terras vlak aan de zee, super! 

We komen aan bij Pansion Moretic in Orasac. We worden er heel hortelijk ontvangen, echt heel lieve mensen! 

S’avonds gaan we naar het kleine strandje genieten van de zonsondergang. En dan gaan eten bij bar Hawai, een echte aanrader! Vlak aan zee, de zee klotst onder het terras. 

Ik bestel gegrilde inktvis en Wim een kotelet. Goh! Die inktvis smelt gewoon op men tong! En zo lekker! Dat heb ik weer gemist sé. Nu nog een douchke en bedje in.