De volgende morgen willen we vroeg vertrekken want we moeten de grens terug over naar montenegro.
Als we de auto inladen komen de eigenaars afscheid nemen. Een man die wat engels kan probeert te vertalen. Op den duur staat er weer een hele hoop mensen rond ons. Als we doorrijden zwaaien ze ons uit! We gaan nog tanken om onze laatste albanese geld, Lek, uit te geven.
Aan de grens is het weer aanschuiven. Ondertussen komen er kinderen geregeld bedelen. Het lijken zigeuners. Kinderen met baby’s op hun arm bedelen. Een jongen duwt een rolstoel met een kind in, het kind vraagt geld...
Het is erg! Langs de kant van de baan is een soort kampement opgeslagen waar de ouders liggen te slapen of de vaders aan het kaarten zijn. Moeders duwen hun kinderen richting de lange rij auto’s om te bedelen, ze wijzen zelfs bepaalde auto’s aan. Dit is echt niet normaal. Wat een opvoeding! Baby’s dienen hier om toeristen medelijden te laten krijgen en zo een inkomen te hebben!
We doen ons raam dicht en doen alsof we ze niet zien, zo zijn ze het snelst terug weg. Dat is erg maar anders raak je er niet meer vanaf en blijven ze aan je auto plakken!
Eindelijk de grens over! Onze maag begint al goed te knorren, het is al 12 uur. Dus stoppen we aan een restaurantje en eten we omelet met kaas, paprika en gerookte ham apart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten