Lac Rose

 

Onze valiezen staan klaar en om half 3 komt Moussa ons halen. Voor we naar de luchthaven rijden willen we nog even langs Lac Rose. We nemen afscheid van Dominique en haar kindjes. Doet toch wel een beetje raar... maar we gaan zeker contact houden en misschien nog wel eens terugkomen??? Lac Rose is een zoutmeer. Het water lijkt rose te zijn al naargelang het moment van de dag. Dit komt door de hoge zoutconcentratie, de aanwezigheid van rode plankton en de lichtinval. Iedereen mag hier vrij aan zoutwinning doen. Ieder heeft zijn eigen zoutberg met daarop een bordje met zijn naam. Aan het meer aangekomen worden we natuurlijk weeral lastig gevallen door verkopers en gidsen. Een vrouw die juwelen verkoopt blijft ons maar achtervolgen. 

We houden het hier al snel voor bekeken en rijden verder naar een restaurant om toch nog iets te eten voor we de vlieger opgaan. De eigenaar van het restaurant is een zwitser. We vragen of we eventueel met euro’s mogen betalen want we hebben bijna geen CFA meer. Ja dat is ok. We nemen alle drie kip. Het smaakt heerlijk! Daarna nog even in de zon genieten van een glaasje wijn en een bier, voor Moussa cola. 

Dan op weg naar de luchthaven. Moussa zet ons af aan de luchthaven en we nemen afscheid. Op de luchthaven doen we een lange broek aan en nog wat kleren want in Belgie zal het koud zijn. Een man komt vragen of hij onze sandalen krijgt want die hebben we dan toch niet meer nodig? Dan terug door de controle met foto en vingerafdruk! 

Aan een bar drinken we nog een flag en kopen een flesje water. Nu zijn onze CFA’s wel op. In Madrid moeten we overstappen. Als we van de vlieger komen staan er 2 agenten klaar voor een pascontrole. Een dertigtal mensen worden opzij gezet voor een verdere controle. Het is heel confronterend dat dit alleen maar zwarte mensen zijn, de witte mogen allemaal zo door. Dan komen we bij security en moet onze handbagage door een scanner. Een vrouw van de security brult in het spaans dat we onze schoenen moeten uitdoen. Maar niemand verstaat haar en ze blijft maar brullen. Amai wat een onvriendelijke mensen hier, ze lopen maar tegen iedereen te brullen. Ik moet mijn handbagage opendoen. Het flesje water zit er nog in. Het verschrikkelijke mens van een security neemt het eruit en gooit het heel arrogant in de vuilbak. Wij staan er een beetje ongelovig naar te kijken. En ze doet teken van; wat ga jij tegen mij doen? In Madrid overstappen is toch geen lachertje met deze spaans brullende arrogante security.