Sani Pass

 

We gaan de Sani Pass doen!!! 

2873 meter. Ai ai ai! Ik ben een beetje bang! Mijn nichtje en haar man komen speciaal naar hier om samen deze rit te doen. Deze weg mag je alleen met een 4X4 doen. In het begin valt het allemaal nog goed mee. Het is een prachtige rit. We stoppen regelmatig om een foto te nemen, dus doen we er natuurlijk weeral veel langer over dan wat men vertelt. Onderweg passeren we de Zuid Afrikaanse grenspost, dus weer een stempeltje halen. Af en toe komen we ook een taxibus tegen, volgepropt met mensen, misschien ook een idee om deze route te doen? Hoe hoger we komen hoe kouder en meer wind. En ook hoe dieper natuurlijk. Maar prachtig groen! De laatste 2 km zijn de ergste. Heel korte, smalle haarspeldbochten steil naar boven. En naast de weg recht naar beneden. In het begin is het een zandweg maar nu een weg met stenen en grote keien. Op een gegeven moment geraken we precies niet verder. Oei oei! Maar mijn ‘hero’ geraakt er toch door! Oef! Eindelijk boven. We zijn er geraakt! Yes, yes, we did it!!! 

We stappen uit, want hier is ook de grenspost van Lesotho. Amai, wat is het hier koud en veel wind! Stempeltje halen en 30 rand (3,1 €) roadtax betalen. Je houd het niet voor mogelijk, roadtax betalen voor een weg die er eigenlijk geen is! We rijden verder naar de Sani Top Chalet, “the highest pub in Africa”! Even bijkomen van de dolle rit! Er is veel volk, dat verwacht je hier niet direkt. We eten iets en drinken gluhwein! 

Ondertussen is het al wat laat om nog verder Lesotho in te rijden en besluiten we om terug naar beneden te rijden. We stappen in en vertrekken, terug grenspost passeren… Waar is de weg? Een auto voor ons verdwijnt precies in een groot gat, daar zal de weg dan wel zijn zeker. Het is net of je rijdt in een grote put met een waanzinnig uitzicht op een diepe vallei. Als dat hier maar goed komt! We rijden traag verder. Soms is het eng, smal en diep. Maar de uitzichten maken alles goed. 

Ricci filmt onze rit naar beneden. Eens we de 2 kilometer voorbij wordt alles wat minder “scary”. We genieten van de verdere rit en zijn blij dat we het toch gedaan hebben, en nog zelf gereden ook! Men is van plan deze weg te asfalteren, wat natuurlijk niet zo goed is want er zal meer verkeer komen. Het was weer een mooie dag, wel heel spectaculair maar een aanrader! 

Deze route kan je ook doen met een georganiseerde tour, die je kan boeken in Himeville of Underberg. Of voor de echte durvers, probeer mee te rijden met een taxibus, het vervoer van de lokale bevolking. Heel goedkoop, maar je zit wel met velen opeengepakt in het busje. Wie durft? 

Dan moeten we afscheid nemen van mijn nichtje en haar man, wie weet wanneer zien we elkaar terug? S’avonds weer lekker eten in het Himville Arms Hotel. Het is er gezellig en rustig. Wim eet T-bone steack met fritjes en butternut en boontjes. Ik een kippeschnitzel met kaassaus, lekker. We drinken een wijntje een biertje en koffie met Velvet, soort Baileys. We hebben weer goed gegeten en de prijzen vallen goed mee. Lekker slaap in Albizia House!